Strona:PL JI Kraszewski Zygzaki.djvu/194

prędszego tak nudnej rzeczy jak interes, zawadzać nie chcę — idę na półgodziny do Julii.
 To mówiąc wysunęła się za drzwi. Wilski się obejrzał.
 — W istocie — rzekł — interes nie przyjemny...
 — Ale którenże z nich miły! ja już do tego nawykłam! — melancholicznie ozwała się hrabina.
 — Na ten raz... nietylko nie miły — ale — osobliwszy...
 — Zbądźmy go prędko.
 — Niestety! opowiedzieć da się we dwu słowach, ale — zbyć!
 — Cóż to jest? — spytała hrabina dosyć obojętnie.
 — Ten nieszczęśliwy dług Szamiłowicza...
 — A! i cóż? dopomina się
 — Gorzej daleko...
 — Cóż może być gorszego?
 — Ustąpił go innemu...
 Hrabina się podniosła, ciekawie czekając dalszego ciągu.
 — Nabył go pan Zeller — rzekł Wilski.
 Usłyszawszy to nazwisko, Marya osunęła się na krzesło, i usiłując ukryć pomieszanie, spuściła głowę... nie mówiąc słowa.
 Wilski zwolna ciągnął dalej.
 — Dowiedziałem się o tem przypadkiem... Nie wiem jeszcze jakie ma zamiary Zeller... Wnosząc z tego com od ciebie słyszał... można by go posądzać...
 — O zemstę — odezwała się drżącym głosem Marya. Jestto zemsta...
 Trzeba było zapobiedz temu... ten człowiek...
 — Zapobiedz! — rzekł Wilski — ale dla mnie było niepodobieństwem podobną summę zapłacić.
 — Tak — teraz — dodała cicho hrabina — wszystko co dla mnie uczynić trzeba, staje ci się niepodobieństwem...
 — Jest niem w istocie — rzekł Wilski zakłopotany....