Strona:PL JI Kraszewski Zygzaki.djvu/196

także mi kłopotu nie robi, a resztę mojego majątku mam w papierach, aby o niem nie myśleć.
 Szczegóły te tak dokładne, rzucone były jakby od niechcenia, ale je ucho słuchacza zachwyciło.
 Irena zdawała się usposobioną do spowiedzi i otwartości, bo nie dając mówić Wilskiemu, który ją czułem wejrzeniem prześladował, kończyła:
 — My, biedne kobiety, co się na tych rzeczach nie rozumiemy dobrze, musimy je sobie symplifikować, aby się obejść bez opiekunów... A nie każda ich mieć może.
 — Jakto, pani? — mnie się zdaje, że każdy by się czuł najszczęśliwszym służyć w razie... skinienia...
 — A! myślisz pan? — wtrąciła Irena.
 — Najprostszą rzeczą byłoby — śmiejąc się szepnął Wilski — stworzyć sobie naturalnego opiekuna, a raczej towarzysza wiernego.
 Wejrzenie jenerałowej badające, zdawało się wyzywać coś więcej.
 — Niestety — rzekła... ja już jestem stara.
 — Pani! — oburzył się Wilski.
 — Daleko gorzej wyglądam od Maryi, choć z nią jesteśmy rówiennice.
 — Sądzę, że pani jest młodszą.
 — Mylisz się pan...
 — Przynajmniej twarz, świeżość myśli, żywość wrażeń — ciągnął Wolski.
 — Biedna Marya więcej w życiu doświadczyła zawodów i mocniej je brała do serca... Ja dosyć mężnie....
 — Jestto dowodem wielkiej wyższości...
 — Pan jest tak grzeczny... że mógłbyś kobiecie głowę zawrócić — uśmiechnęła się Irena, nawet tak zestarzałej — jak ja.
 — A! tak się mówić nie godzi... i tak się szydzić nie godzi.
 To co powiedziałem nie było grzecznością lecz wyrazem uczucia, którem jestem dla pani przejęty.
 Irena rzuciła nań okiem.