Strona:PL JI Kraszewski Zygzaki.djvu/211

 — Sam nie wiem co mi takiego, ale się czuję w istocie nie dobrze. Od dni kilku nie ruszam się z domu — rzekł Wilski. Jesteś mi gościem nader pożądanym.
 — Ale twoja choroba, do licha — nie jest mi wcale pożądaną — rzekł Oleś. Przyjechałem w interesie dla mnie nader ważnym, rachując na twą przyjaźń.
 — Interes! — zawołał Wilski — co za interes.
 — Dla uspokojenia cię powiem naprzód, że nie pieniężny — rzekł Oleś. Nie łatwo mi się z niego wyspowiadać, miej cierpliwości trochę. Z góry ci zapowiadam, że choć prośba moja wyda ci się ciężką, musisz jej uczynić zadość!
 Wyciągnął doń rękę.
 — Przyjaźń i pokrewieństwo obowiązują.
 Wilski milcząco to przyjął i usiadł z rezygnacyą chmurną. Oleś się rozgaszczał. Nie zwykły wyraz jego twarzy, niespokojne ruchy, powaga jakaś przybrana, której nie przywdziewał na dni powszednie — wszystko dawało do myślenia. Interes nie był pieniężny. Co to może być? — myślał Wilski. Nowy jakiś orzech do zgryzienia.
 — Wiesz co — odezwał się Wilski — jestem chory i podraźniony, mój Olesiu, przez litość dla mnie powinienbyś nie trzymać długo wiszącego za jedną nogę. Mów otwarcie, czego chcesz...
 Przybyły stanął w środku pokoju.
 — Chcę się ożenić! — rzekł.
 — Ty! — zawołał Wilski — ty?
 — Ja.
 — Cóż to, lekarstwo na straty majątkowe? masz jaki projekt? Co to jest?
 — Zakochałem się — rzekł Oleś.
 Wilski i rozśmiał się i nastraszył.
 — W kucharce — zawołał łamiąc ręce.
 Z kolei Aleksander nie mógł się wstrzymać od śmiechu.