Strona:PL JI Kraszewski Zygzaki.djvu/229

 Pewnie wam tego ani Żurowiecka, ani Grzegorz nie powie, bo oni by radzi wiecznie z nieładu korzystać, ale ja... Boże miłosierny!
 Oleś zmilczał smutnie.
 — Panna nie ma nic, a ja mało!
 — Wszystko fraszki, byleście się kochali.
 Spojrzał w oczy.
 — A co więcej?
 — Matka mi jej dać nie chce!
 Bodzicki aż drżał z niecierpliwości i ciągle po rękach całował panicza.
 — A no — kiedy już mówisz, mów wszystko.
 — Kto? co? z połowicznej rozmowy, ja nic nie dojdę, i nic też nie poradzę.
 Oleś powiedział mu wszystko, aż do bytności swej z Wilskim u hrabiny i listu. W milczeniu słuchał stary zasępiony i chmurny, gładził perukę, usta zaciskał, mruczał.
 Gdy Oleś skończył wyrwało mu się tylko.
 — A, do jakiegoż klasztoru ją odwiezie?
 — Juściż z niego jej niedobędziemy, gdy się raz tam dostanie! — westchnął Oleś.
 Bodzicki zmilczał.
 — A w drodze też porwać nie podobna — zamruczał — nie te to dawne czasy, gdy się można było z tem uwinąć gładko, choć w biały dzień... dziś — trudno...
 Narada, jak się domyślać było łatwo, nie doprowadziła do niczego. Najmniejszego nie było podobieństwa, aby się napaść udała; pan Aleksander całą noc chodził zasępiony, wzdychając, łamiąc ręce i wyrzucając sobie iż na nic stanowczego zdobyć się nie potrafi.
 Nazajutrz nie spiesząc wcale, postanowił pojechać do miasteczka, dla rozmówienia się z francuzką. Roił jeszcze, że przecie ludzie dobrej woli, i za mury klasztorne nieraz się dostawali.
 Bodzicki go pocieszał jak mógł, a sam łzy ocierał. Wieczorem zaprzężono konie i pan Aleksander ruszył do Parzygłowów. Tu przybywszy naprzód do