Strona:PL JI Kraszewski Zygzaki.djvu/300

ryniu! że w tobie także pod tą nienawiścią — czuć pozostałe reszty dawnego...
 Nowy wykrzyk hrabiny, zamknął jej usta... Zamilkła...
 — Biedny twój Emil... zdaje mi się, że będzie trochę chory po szampanie, którego z młodzieńczem niedoświadczeniem nadużył.
 Hrabina się zerwała z krzesła.
 — Jakto, Emil? Emil? Emil tam był? ja mu to zakazałam... Emil się ośmielił!
 — A! nieszczęście!! — Irena uderzyła się po ustach — nie wiedząc o niczem, wydałam go — zmiłuj się....
 — Zakazałam mu, aby noga jego nie postała w tym domu. Ta piękna panna Konstancyą, jak widzę bałamuci wszystkich.
 Poczęła dzwonić gwałtownie, choć jenerałowa usiłowała wstrzymać jej rękę...
 — Prosić ks. Maryana.
 Zamilkły na chwilę, jenerałowa poprosiła tylko, aby synowi przebaczyła. Cichemi krokami, ze spuszczoną głową, zacierając białe rączki, wsunął się ks. Maryan, przewidujący co go tu czeka.
 — Emil był na weselu!
 — Pani hrabina pozwoli mi się wytłómaczyć — rzekł kapelan!
 — Nie obwiniam hrabiego, ale muszę niedozór usprawiedliwić. — Któż się mógł spodziewać, że na łóżku ułożywszy majaka... reprezentującego śpiącego... sam się oknem wymknie w nocy.
 — A! tego już nadto! — krzyknęła hrabina — tego nadto!
 — Niepodobieństwo było ani przewidzieć, ani zapobiedz...
 — Nie ma go dotąd.
 — Proszę posłać konie, i rozkaz mój, aby natychmiast przyjechał... Proszę — dodała po chwili namysłu — kazać pakować rzeczy, i gdy wróci, razem z nim, jutro — nie pozwalając mu się widzieć ze mną, jechać