Strona:PL JI Kraszewski Zygzaki.djvu/62

 — Jakże nie nawyknąć do tej atmosfery, i jak się z niej wyrwać bez żalu?
 Profesor ścisnął rękę brata.
 — Kochany Alfredzie — kończył — nie ty mnie powinieneś wyrywać z mojego koła, ale ja ciebie mógłbym wprowadzić w inne jakieś!
 Tyś dotąd żył w świecie sztucznie, przez siebie stworzonym, z passyą zachowaną od młodości, z oczyma i sercem w nią wlepionemi, nie widząc nic i wszystko poświęcając dla niej.
 Tobie potrzeba nowego celu, nowych zajęć, czegoś coby cię wytrzeźwiło...
 — Może masz słuszność — rzekł starszy — ale zostawmy coś losowi — nie obmyślajmy lekarstw. Instynkt może je wskazać, tak jak chore zwierzę prowadzi do ziela, co je ma uzdrowić.
 I westchnąwszy, zamyślił się głęboko.
 — Paweł szedł z nim to patrząc mu w oczy, to słówkiem jakiemś usiłując go wyciągnąć z tej zadumy.
 — Najlepiej będzie, mając tu zostać — odezwał się Alfred... osiąść gdzieś na wsi... okupić się... niedaleko od miasteczka...
 Cóż mam robić z pieniędzmi? Nie nawykłem do ich używania... Majątek, gospodarstwo, wieś, rzeczy których nie znam prawie, dadzą mi zajęcie, dystrakcyę..! przytułek. Będę się uczył...
 — Rób co chcesz, dobrze że zostaniesz się z nami — odezwał się Paweł, chociaż i to ma swe niedogodności. Będziesz w sąsiedztwie tej kobiety, która ma tak dziwny urok dla ciebie... Oddalenie...
 — Nie mów o tem — zamknął Alfred — zostanę tu.
 — Któż wie? może mnie właśnie wpatrzenie się zbliska rozczaruje i oswobodzi...
 — Zapewne, i to być może... ja się tylko cieszę, że rodzice i my cię tu mieć będziemy...
 — Żart na bok — podrośniemy wszyscy w konsy-