Strona:PL JI Kraszewski Zygzaki.djvu/90

 — Wszak ty, słyszę, chcesz iść do klasztoru? Julia rozśmiała się gorzko, i ruszyła ramionami.
 — Któż ci to mówił? Emil nie chciał wyznać, że wiedział o tem od matki.
 — No — co tam — kto mówił, dość że wiem pewnie...
 Rozśmiał się.
 — Czy ty się w kim zakochałaś i z desperacyi? Wymawiając te słowa zakazane, bo o kochaniu dzieciom nie wolno było wiedzieć jeszcze... Emil się obejrzał.
 — Co ci się śni Milku? co ci się śni.
 — Ale bo ja wiem, słuchaj — rzekł Emil — że z desperacyi idą do klasztoru... Choć ja? ja — to nie!
 Ja takiego kochania nie rozumiem...
 Tu nachylił się do ucha Julii.
 — A! a! żebyś ty wiedziała, jaka u leśniczego śliczna córka! A! jak Boga kocham... jeszczem takiej dziewczyny nie widział. Tylko sroga... razem ją pocałował, narobiła krzyku takiego.
 — Co pleciesz? surowo odezwała się siostra — wstydź-że się.
 — Czego ja się będę wstydził? albo to ja smarkacz? mnie przecie wąsy rosną? wszyscy się kochają...
 Zbliżył się do ucha siostry znowu.
 — Ty myślisz że ja taki głupi, i że ja nie widzę nic? Otóż zobaczysz, opiekun Wilski, jak mu ta jego żona umarła, z mamcią się ożeni, bo ją dawno kocha...
 — Emil! co pleciesz! — oburzyła się siostra...
 — No — to ja ci powiem, że widziałem z klombu, jak mamę w szyję całował.
 Julia zaczerwieniła się okrutnie i chciała odejść, ale Emil ją zatrzymał prawie gwałtem.
 — Nawet ks. Maryan się mizdrzy do St. Flour...
 Wszyscy się kochają, i ja się muszę kochać — ale nie mam w kim jeszcze... Co robić! Leśniczego córka... na początek... Ale to tak... tak robić — bo juści się z nią nie ożenię.