Strona:PL JI Kraszewski Zygzaki.djvu/91

 — Milku — dajże ty mi pokój z temi paskudnemi i niedorzecznemi zwierzeniami, lepiej mi powiedz, kto ci o tym klasztorze mówił.
 — E — o tem już wszyscy w domu mówią — zaczął naiwny Emil — ale, czy to prawda?
 — Nigdym o tem nie pomyślała! — bądź pewien!
 — To lepiej — odezwał się Emil — jak Boga kocham... Pójdziesz za mąż... będą u ciebie ładne pokojówki... to się do nich będą umizgał...
 Począł się śmiać. Julia patrzała groźno na niego.
 — Mama taka ostra... że u niej wszystko w garderobie poczwary... a najmłodsza z nich czterdzieści lat.
 — Milciu! zlituj się nie pleć...
 Emilowi z zaawansowanemi pojęciami potrzeba się było pochwalić. Wyznał jeszcze przed siostrą, że raz wyjechawszy na przejażdżkę do Parzygłowów, i u Kurzejpiętki wypił butelkę szampańskiego.
 Mówiąc to miał postać tryumfatora. Siostra nań poglądała z politowaniem jakiemś.
 W salonie trzech nie umiał zliczyć, i oczy spuszczał jak dwunastoletnia dzieweczka...
 — Więc to wierutna bajka — odezwał się głupkowaty Emil, mimowolnie wydając z sekretu — a któż o tem mamie powiedział?
 — Czy ci to ona powtórzyła?
 Emil się zmieszał i uderzał po ustach...
 — Ale, nie, nie — zawołał — nie mama... tylko...
 Mając już dosyć tej rozmowy, i lękając zwierzeń nowych, Julia zwróciła się ku domowi.
 — Pamiętaj, Milciu — rzekła cicho — gdybyś znowu kiedy był spytany przez mamę, i miał zręczność jej o tem powiedzieć — pamiętaj, zaręcz — że ja nigdy podobnej myśli nie miałam, nie mam i mieć nie będę.
 — Bądź spokojna — szepnął Emil — a ty o leśnika córce — sza... ma imię Kasia! ale oczy... niech ją...
 Weszli do salonu — Emila owiała jego atmosfe-