Strona:PL JI Kraszewski Zygzaki.djvu/98

z nią pomówić na osobności i mam się jej z czegoś zwierzyć.
 Żartobliwa francuzka pokręciła główką.
 — Zmiłuj się pan! czyżbyś się miał we mnie zakochać? — zawołała wesoło... A! to by mnie niesłychanie uradowało...
 — Rzecz jest bardzo seryo... ale...
 — Ale czyż pan seryo być umiesz?
 — Umiem, gdy seryo coś czuję — dodał Oleś; — daj mi pani jakie rendez-vous... na miłość Bozką...
 — Żegnaj się pan — przeprowadzę go do krzyża... śmiejąc się i żartując...
 Rozkaz został spełniony. Oleś wyszedł, pożegnawszy szczególniej Julię, którą znalazł jeszcze stojącą w oknie, i ścisnąwszy jej rękę, szepnął śmiało...
 — Mogę mówić z St. Flour... o... o pani?...
 Julia wzrokiem i skinieniem głowy odpowiedziała...
 Zaciekawiona francuzka czekała w ganku.
 — Spalę się z ciekawości! — wołała.
 — Zapobiegając tej combustion spontannée — rozśmiał się Oleś — zaczynam natychmiast. Powiedz mi pani, proszę, jakiej osobliwej matamorfozie uległa panna Julia? — z tej poczwarki motyl się rozwinął.
 — A! pan to znajdujesz!
 — Tak jest — i zajęła mnie tak żywo, że — że...
 St. Flour w ręce aż uderzyła...
 — Ale czyż to być może, czy to być może?
 — Przysięgam pani, żem w niej zakochany. Zbierało się na to długo — i miłość jak pożar co tli nim wybuchnie nagle objęła mnie...
 — Mówisz pan jak stary romans XVIII-go wieku — odezwała się francuzka — c’est mauvais genre, c‘est usé.
 — Słów nie dobieram.
 — Zatem jeżeli to jest miłość, a pan mnie zaszczycasz swem zaufaniem... muszę mu smutną zwiastować wiadomość, że... że z tego nic nie będzie!!