Aniołem ostatniej życia naszego godziny, którego my tak ostro śmiercią nazywamy, zesłany jest dla nas najpowolniejszy, najlepszy Anioł, aby lekko i ostróżnie opadające serce człowieka od życia oderwał i w ciepłych rączkach nieściśnione przeniosł je z zimnej piersi do wysokiego pałającego Edenu. Bratem jego jest Anioł pierwszej godziny, który dwa razy daje ludziom pocałunek: pierwszy raz, gdy to życie zaczynają; drugi raz, gdy się tam na wysokości ocucają nieskazitelni i przybiegają na świat drugi z uśmiechem, tak jak na ten ze łzami przychodzą.
Kiedy pola bitwy krwią i łzami zalane były, a Anioł ostatniej godziny drgające dusze z ciał odrywał, zapłynęło łzą czułe jego oko i rzekł: „Ach! muszę ja, choć raz umrzeć, jak człowiek, abym doświadczył ostatnich jego cierpień i sam ich doznawszy, lepiej one umiał ukoić w chwilach zgonu biednym ludziom.“ — Nieprzeliczone koło Aniołów, które tam na wysokości tak czule między sobą się kocha, obstąpiło litościwego Anioła i przyrzekło ulubio-
