europejska; we Francji saméj stanowisko jego wysokie. Wołowski bywał reprezentantem Paryża na zgromadzenia narodowe, obrany dyrektorem banku kredytowego ziemskiego, członkiem instytutu. Zasiadał na kongresach europejskich, statystyki i dobroczynności. Wykład jego ożywiony, wdaje się często w obszary historji, a rozmaitością nęci i dlatego ściąga do konserwatorjum tłumy słuchaczów. Wielkie już wogóle położył Wołowski zasługi względem literatury ekonomicznéj we Francji. Polsce ten jedyny zaszczyt, że Wołowski do niéj z urodzenia i z przywiązania należy; urodził się w Warszawie dnia 31 sierpnia 1810 roku, jest synem Franciszka, sławnego prawnika, który bywał deputowanym na sejmy królestwa, a potem wiele także pisał po francusku. Po polsku Ludwik Wołowski rzadko pisuje, najczęściéj tylko w formie listów od czasu do czasu drukowanych obznajamia naród z postępami, jakie w naszych czasach robi ekonomja polityczna. Piękna rozprawa jego „o ekonomji politycznéj we Włoszech“ mieści się w piśmie zbiorowem Ohryzki. Wołowski nietylko jest ekonomistą ale i historykiem ekonomji; rozbierał we Francji ustawy i nadania królów względem handlu, oceniał prace Colberta, Lawa, Turgota, rewolucji, przeglądał historycznie towarzystwa handlowe itd. W praktyce jest stronnikiem wolnego handlu bez komor [1]).
308. Filozofją katolicką ciągle naukowie zajmuje się Eleonora Ziemięcka w Warszawie. Kolej naukowego zawodu téj autorki była następująca. Naprzód p. Ziemięcka pisała tylko pomniejsze artykuły do pism perjodycznych, a mianowicie do „Pierwiosnka“, noworocznika ściśle kobiecego, który kiedyś wychodził w Warszawie pod redakcją Pauliny Krakowowéj. Potém pierwszą pracą Eleonory Ziemięckiéj większego rozmiaru, jest rozprawa o filozofji zamieszczona w Bibljotece Warszawskiéj z 1842 roku. Rzecz ta wywołała bardzo przychylny sąd pana Tyszyńskiego w „Rozbiorach i krytykach“. Następnie wydała „Myśli o wychowaniu kobiet“ dziełko, które rozbierał ksiądz Hołowiński w „Tygodniku peters-
- ↑ Ludwik Wołowski, kapitan sztabu w roku 1831, naturalizowany we Francji w roku 1834. W roku 1852 założył pierwsze we Francji Towarzystwo kredytowe. W roku 1871 deputowany departamentu Sekwany, w roku 1875 wybrany dożywotnim senatorem rzeczypospolitéj francuskiéj. Umarł dnia 15 sierpnia 1876.Przyp. wyd.
