Ta strona została uwierzytelniona.
Dwa pługi.
Raz na podwórzu stanęły dwa pługi:
Jeden długo spoczywał, z pracy wrócił drugi.
Przyjacielu! rzekł pierwszy, nie rozumiem wcale,
Czemu ja tak przyćmiony, ty błyszczysz wspaniale,
Wszak z jednegośmy kruszcu, przecież nie jednacy,
Skądżeś ty nabył blasku? — Czy chcesz wiedzieć?... Z pracy.
Henryś i Waluś.
Henryś.
Czemu-to, Walusiu drogi,
Choć’eś ubogi,
Zawsześ tak schludnie odziany?
Waluś.
Nic dziwnego, mój kochany!
Ochraniam grosika mamy:
