Strona:PL Jachowicz Bajki i powiastki 142.jpeg

 Potem idzie do ogrodu
 I w czoła pracuje pocie,
Myśli zawsze przy Bogu, ręce przy robocie.
Aż o południu odpoczął wśród chłodu,
W altance ubogiej dar Boży pożywa.
Surowe owoce, z ogrodu warzywa
I czysta z krynicy woda.
 Choć ubogi, on nieraz biednym rękę poda,
 Niejednemu pomoc niesie,
 Co się w tym zabłąkał lesie.
 Dzwonek mu go tam sprowadził,
On go przyjął uprzejmie, na darni posadził,
Uczęstował, pocieszył;
A podróżny odpoczął i dalej pośpieszył.
 Poczciwy starzec, jak witał blask słońca,
 Z sercem wesołem czekał i dnia końca;
 Znowu się dzwonek odezwał z wieżyczki,
 Znowu się starzec udał do kapliczki,
 Ze świętą skruchą odmawiał pacierze.
Powiedzcie mi dzieci szczerze,
 Czy wy myślicie,
Że tak tylko możecie wieść pobożne życie?
 O! błędne wasze mniemanie.
W każdym wieku, w każdym stanie,
 Otwarte do tego wrota;
Lecz pierwszym warunkiem: cnota.
 Przy cnocie modlitwa, co z serca wypływa,
Bez cnoty, Bóg mówi, i wiara nieżywa.
 Pobożnemi być mogą i maleńkie dziatki,
 Niech słuchają ojca, matki,
 Staruszków, nauczycieli;
 Niech się każde, czem ma, dzieli,