Strona:PL Jack London-Serce kobiety.djvu/050

 — Muszą być zupełnie świeże. Inaczej krew zmarzłaby...
 — Tak. Dziś nie jest zimno. I są świeże, zupełnie świeże.
 — O, Keesh — twarz jej zapłonęła i nabrała wyrazu radości. — To dla mnie?
 — Tak — dla ciebie!
 Keesh schwycił za róg skóry, jednym ruchem rozwinął ją i głowy potoczyły się do jej stóp.
 — Trzy — szepnął złowrogo — Nie! cztery conajmniej.
 Su-Su siedziała skuta przerażeniem. Oto one: Nee-Koo z regularnemi rysami twarzy, pomarszczona stara głowa Gnoba, Mamakuk, uśmiechający się swą podciągniętą wargą i wreszcie Nossabok, z powieką jak zwykle opadłą, zdający się mrużyć ku niej oko. Tak leżały; ogień oświetlał je i mienił się na nich, a około każdej rozrastał się ciemny krąg czerwonego śniegu.
 Skorupa śniegowa pod głową Gnoba stajała i głowa zachybotała się jak żywa, poczem stoczyła zwolna pod same nogi Su-Su. Ale ona nie drgnęła. Keesch również trwał bez ruchu i oczy nie mrużąc się, tkwiły w oczach Su-Su.
 Gdzieś w lesie przeciążona sosna zrzuciła śniegową czapę i echo głucho potoczyło się w dół po wąwozie. Ale żadne z nich