Świat pełen jest przykładów rozmaitego poświęcenia. Sama jednak istota poświęcenia pozostaje zawsze niezmienna. Paradoksalne założenie jej polega na tem, iż ludzie poświęcają to, co jest im najdroższe, dla czegoś jeszcze droższego. Nigdy po przez wieki nie działo się inaczej. Tak było wówczas, kiedy Abel składał w ofierze pierworodne stad swoich: były mu bowiem droższe, niż wszystko na świecie, poświęcał je zaś, by stać się miłym Bogu. Tak było, gdy Abraham gotował się zabić syna swego Izaaka na górze. Izaak był mu bardzo drogi, ale, w sposób niepojęty, Bóg mu był jeszcze droższy. Być może, iż Abraham czuł trwogę przed Bogiem. Wszakże czy to, czy tamto było prawdą — miljardy ludzi w ciągu setek lat orzekły, iż Abraham kochał Boga i pragnął mu służyć.
Skoro zaś zdecydowano, że miłość gotowa jest służyć i poświęcać rzeczy najdroższe, to Jees Uck, chociaż nie była niczem więcej, jak córką plemienia czerwonoskórych —
