Strona:PL Jack London-Serce kobiety.djvu/132

szeregu osad, wymagałby roku czasu. Pozatem Spike O’Brien wiedział, że we wszystkich osadach są placówki Company, na tej więc drodze nie ujdzie jej szponów. Pozostawała tedy jedyna ucieczka — z biegiem Yukonu. Coprawda, nikt jeszcze z białych nie płynął nigdy w dół Yukonu i nikt nie wiedział, czy rzeka wpada do Oceanu Lodowatego, czy do morza Beringa. Spike O’Brien był jednak celtem, niebezpieczeństwo więc stanowiło dlań zachętę.
 Po kilku tygodniach, głodny, napół umarły od gorączki błotnej, werżnął dziób czółna w wybrzeże około wsi Tojatów — i omdlał. W ciągu następnych tygodni, gdy siły poczęły doń powracać, zauważył Tukesan i uznał, że mu odpowiada. Podobnie jak ojciec Shpacka, który osiągnął wiek sędziwy mieszkając wśród Czukczów Jelenich Syberji — Spike O’Brien mógł złożyć znużone kości w ziemi Tojatów. Lecz romantyzm niegasnący nigdy w jego sercu nie pozwolił mu zostać na miejscu. Jeśli on, pierwszy z białych, mógł przedostać się od faktorji York do fortu Yukonu — mógł również przejść od fortu Yukonu do oceanu i zdobyć dla się laury odkrycia Północno-Zachodniego szlaku lądowego. Ruszył zatem i zdobył sławę nienotowaną w żadnej kronice i przez nikogo nie opiewaną. Po upływie kilkunastu lat, O’Brien