Strona:PL Jack London-Serce kobiety.djvu/212

ło mu oburzeniem i przeszywało dziewczynę, niby tępy świder.
 — Tak. To prawda — rzekła.
 — Ale ja ucieknę po raz drugi! — rzuciła zapalczywie po chwili. — Zawsze będę uciekać.
 — To już jest rzecz Porportuka — wyrzekł trzeci starzec. — Naszą rzeczą jest wydać wyrok.
 — Jaką cenę zapłaciłeś za tę kobietę? — zapytano Akoona.
 — Żadnej — odrzekł. — Ona jest ponad wszelką cenę. Nie mierzyłem jej złotym piaskiem, ani psami, ani namiotami, ani skórami.
 Teraz sędziowie debatowali pomiędzy sobą i pomrukiwali coś basem.
 — Ci starzy, to drewna — odezwał się Akoon po angielsku. — Nie mam zamiaru słuchać ich wyroku. Słyszysz, Porportuk? Jeśli zabierzesz mi El-Soo — zabiję.
 Starcy zamilkli i ze zgorszeniem spoglądali na mówiącego.
 — Nie rozumiemy jego mowy — wyrzekł jeden z nich.
 — On mówi tylko, że mnie zabije — pośpieszył wyjaśnić Porportuk. — Byłoby więc dobrze odebrać mu strzelbę i posadzić przy nim paru waszych myśliwych, żeby nie mógł mi zrobić krzywdy. O, młody jest, a cóż znaczy dla młodego pogruchotać komuś kości!