— Wiedz, Negore, że gdyby jedną wędrówkę dodać do drugiej, a do nich jeszcze wszystkie wędrówki, jakie zrobić można po tym kraju, — nie doszlibyśmy jeszcze do dalekiej Sitki na brzegu Wielkiej Słonej Wody. Żyje tam liczne plemię Rosjan, a prawo jego jest okrutne. Z tej to Sitki, Stary Kinoos, który wtedy był Młodym Kinoosem, uciekł ze mną, małem dzieckiem, na ręku, wzdłuż wysp, aż na pełne morze.
Trup mojej matki opowiada historję jego nieszczęścia..
Trup Rosjanina z piersią przebitą na wylot opowiada historję zemsty Kinoosa.
Lecz dokądkolwiek uciekaliśmy i jak daleko odchodziliśmy od ojczyzny — wszędzie żyło znienawidzone plemię Rosjan. Kinoos był nieustraszony, ale ich widok piekł jego oczy. Tak więc, szliśmy wciąż dalej i dalej przed siebie, poprzez kraje i poprzez lata, aż doszliśmy do Morza Wielkich Mgieł, o którym słyszałeś, Negore, ale nie widziałeś go nigdy. Żyliśmy pośród obcych plemion, a ja tymczasem wyrosłam na kobietę. Ale Kinoos nie wziął drugiej żony, ani ja nie wzięłam sobie męża.
Nareszcie przyszliśmy do Pastolik, tam, gdzie Yukon wpada do Morza Wielkich Mgieł. Żyliśmy długo na wybrzeżu, pośród plemienia, które również gorąco nienawidziło
Strona:PL Jack London-Serce kobiety.djvu/220
Ta strona została uwierzytelniona.