przyniosła intencyi, co musiało go bardzo konfundować, i bardziej, niżeli wszystkie insze wojny i nieszczęśliwości to go do desperacyej, a potym i do abdykacyej przywiodło. Bo mawiał często: »Już więcej wolnej głowy mieć nie mogę, aż ją kapturem nakryję«. Kogo tylko zobaczył z żołnierzow Czarnieckiego, zaraz go wspominał cum suspiriis[1].
Jakoż był też to człowiek in toga et sa go[2] i senator zacny, prawdę mowiący, żołnierz nieszanowny[3] w okazyach i wodz szczęśliwy. Żałował go krol i wojsko wszystko, etiam[4] ci sami, co z nim emulowali i zazdrościli mu sławy. I do tej wojny domowej i krwie rozlania nie przyszłoby było z wielu racyi, et potissimum[5], żeby się był Lubomirski na krola nie porwał, ale samą tylko narabiał submisyą[6]. Ale jak go Pan Bog wziął, zaraz się wszystko zamięszało i w Ukrainie, i w Polszcze. Z jawną przeciwko samemu Bogu kożdy taki wyuzdałby się niewdzięcznością, ktoby między inszemi dobroczynnymi faworami tego też z osobliwym dziękczynieniem ni[e] miał przyjmować charisma[7], kiedy na zaszczyt[8] takiego Bog wzbudzi kawalera, za ktorego głową utrapiona in utramque aurem[9] może się przesypiać ojczyzna i swojej, na ktorą przez wiele set lat pracowicie robiła, zażywać swobody. Szczyciła się swym Emiliuszem Italia, że za całoś[ć] jej zastawiając się odważnie,
_425.jpeg&oldid=2667998){kind=link}