Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/121

127

JAN III SOBIESKI.

---

 I gdy sądziła, że przybyła do celu, gdy z mozołem i trudem dostała się do Krakowa, dowiedziała się, że Jan Sobieski wyjechał!
 Wywarło to pognębiający wpływ na biedną, ślepą niewolnicę.
 Strażnik bramy, który ją znał dawniej, uczuł dla niej współczucie.
 — Jesteś bardzo zmęczona, Sasso! — rzekł, musiałaś zrobić długą drogę! Wejdź i odpocznij! Znajdzie się tu trochę wina dla ciebie!
 — Tylko kilka chwil mogę odpocząć, strażniku, — odpowiedziała Sassa, — usiędę tutaj pod bramą.
 — Ażeby z ciebie żartowali chłopcy i dziewczęta?... Nie, nie! Wejdź tutaj i odpocznij! Tu w moim domku znajdzie się lepsze miejsce dla ciebie! Dozorca podniósł kratę, podał ślepej niewolnicy rękę i poprowadził ją do ławki znajdującej się przed jego domkiem.
 — Tu siadaj, biedna dziewczyno! Na moje zbawienie, wierną jesteś Sobieskiemu! Biegasz za hetmanem polnym, jakbyś mu miała przynieść ważną wiadomość o nieprzyjacielu, — mówił strażnik przynosząc dzbanek, w którym znajdowało się nieco wina, — masz i napij się!
 — Dobry jesteście dla mnie, strażniku, dziękuję wam z całego serca, — odpowiedziała Sassa, pijąc trunek, któ ry ją orzeźwiał i dodał jej nowych sił.
 Nagle jednak przestała pić.
 — Czy to wszystko wino w dzbanku jest dla mnie? — zapytała.
 — Wypij je Sasso!
 — Skoro mi je daj ecie, to mogę je wziąść z sobą, — rzekła ślepa niewolnica.
 Dlaczego nie?
 Sassa zaczęła zręcznie przelewać wino do dzbanuszka, który miała zawieszony u pasa.
 — Ma jeszcze wodę w dzbanuszku i miesza ją z winem, — szepnął straż nik.
 Sassa miała w naczyniu napój, który przeznaczała dla Jana Sobieskiego i który wzięła z pokoju Jagiellony.
 Dolawszy do niego wina, oddała dzbanek strażnikowi.
 — Dziękuję wam, — rzekła, — a teraz zróbcie mi jeszcze jednę łaskę! Powiedźcie mi, w którą stronę mój pan się udał?
 Dozorca bramy wskazał jej jednę z poblizkich miejscowości, do której drogę znała już dawniej.
 — Wyrusza z chorągwiami, które się w okolicy zebrały, na wojnę, — dodał, — jeżeli się jeszcze pośpieszysz, to może go jeszcze dogonisz, bo oddziały wojska są piesze!
 — A więc zaraz puszczam się w drogę, — odpowiedziała ślepa niewolnica wstając.
 — Ale masz nogi zupełnie poranione, Sasso, — zauważył strażnik bramy miejskiej z współczuciem.
 — Wyleczą się... muszę iść, — od powiedziała Sassa, — bywajcie zdrowi dozorco, dziękuję wam!
 Sassa podała mu rękę na pożegnanie. Wyprowadził on ją za bramę i patrzył za odchodzącą.
 — Biedna dziewczyna! — mówił do siebie, — nie może widzieć słońca i błękitu nieba, nie może się cieszyć zielonością lasów i pól, żyje wśród ciągłej nocy, nie wie jak wyglądają ludzie, nie zna różnicy pomiędzy nocą a dniem! A jednak idzie śmiało naprzód! To prawdziwie rzecz dziwna, że znaj-