Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/124

130

JAN III SOBIESKI.

---

kilku nocy... a tu i obraz stary spadł ze ściany!
 — Gwóźdź musiał przerdzewieć, Korybucie! — rzekł sędziwy kasztelan krakowski.
 — Nie dostojny panie, gwóźdź jest mocny i dobry, rama obrazu, która tak długo się trzymała, pękła nagle, — odpowiedział przerażony służący, — wró ży to nieszczęście dla zamku!
 — Życie nasze jest w ręku Boga, Korybucie.
 Stary służący padł przed swym panem na kolana.
 — Drżę o życie jaśnie wielmożnego pana kasztelana, — rzekł nie mogąc stłumić łez w oczach, — dręczy mnie niepojęta trwoga! Od trzech nocy mam sny okropne i zrywam się na równe nogi! Dawniejszy kasztelan krakowski, dostojny panie, zakończył życie niespodziewanie pewnej okropnej nocy! Ja kaś fatalność ciąży na tym zamku!
 — Wstań Korybucie! Obawy twoje są bezpodstawne!
 — Ulituj się, dostojny panie, usłu chaj mojej przestrogi! Nie odrzucaj mego błagania! Ten obraz nie spadł przypadkowo!
 — Co mi się stać może, Korybucie?
 — Nie mogę powiedzieć... Ciąży mi to na sercu!
 — Jesteś mi wierny, wiem o tem! Jesteś przywiązany do mnie! Cóż cię przestrasza?
 — Nie żądaj, żebym mówił, dostojny panie!
 — Obowiązkiem twoim jest powiedzieć mi, czego się obawiasz? Żądam tego od ciebie.
 — Pan kasztelan będzie się gniewał!
 — Będę się gniewał, jeśli nie powiesz!
 — Więc niech tak będzie! Choćbyś się miał rozgniewać dostojny panie, muszę ulżyć sercu mojemu!
 — Obawiam się o życie jaśnie wiel możnego pana kasztelana! Dostojny pan jest w niebezipeczeństwie!
 — Któż ma być dla mnie tak niebezpiecznym, Korybucie?
 — Obawiam się, czy ze strony mał żonki jaśnie wielmożnego...
 Jan Zamojski wyprostował się groźnie.
 — Żebym nie słyszał na przyszłość o niczem podobnem! — zawołał surowo, — każdy inny śmiercią przypłaciłby podobne słowa!
 — Przebacz mi, jaśnie wielmożny panie kasztelanie! W sąsiedztwie twojem śpi hetman polny Sobieski!
 — Cóż znaczy ta uwaga, Korybucie?
 — Lękam się o życie jaśnie wielmożnego pana kasztelana!
 — Sądzisz, że Jan Sobieski mógłby godzić na moje życie?
 Oblicze sędziwego kasztelana przy brało łagodny wyraz. Wstrząsnął głową.
 — Popadłeś w obłęd, Korybucie, — mówił dalej, — przy Sobieskim jestem bezpieczny, jak przy tobie! Między nim i mną nie ma żadnej nienawiści, żadnej urazy! Podejrzenie twoje jest fałszywe, pozbądź się go!
 — Niebezpieczeństwo ci grozi, dostojny panie, choć nie wiem skąd! — Myślisz o tym obrazie? Podnieś go! Jutro każesz go umieścić na swojem miejscu!
 Służący podniósł obraz i postawił go w kacie.