Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/126

132

JAN III SOBIESKI.

---

 Tak leżał Jan Zamojski bez poruszenia, bez oddechu... Zdawał się nieżywym.
 Służący przyprowadzili lekarza. Zbliżył on się do łóżka kasztelana.
 — Co się stało? — zawołał, — co mogło spotkać pana kasztelana!... On umiera...
 — Pomóż pan! pan! ocal naszego pana, — zaklinał wierny Korybut doktora.
 — Już po wszystkiem! już mu pomódz niepodobna! — oświadczył lekarz po obejrzeniu martwego kasztelana.
 — Powiedz pan, co się stać mogło naszemu dostojnemu panu? — pytał Korybut, — jakim sposobem jaśnie wielmożny kasztelan mógł popaść w stan taki? Wczoraj jeszcze był zdrów.
 — Atak apoplektyczny nagle prze ciął dni jego, — odpowiedział lekarz, — ja nie mogę nic na to pomódz!
 Służący uklękli dokoła i modlili się.
 Spowiednik zapalił poświęcane świece i wykadził pokój zmarłego, poczem oddalił się.
 Cały dzień zeszedł na przygotowaniach do uroczystego wystawienia zwłok kasztelana krakowskiego.
 Gdy wieczór nadszedł, sędziwy ka sztelan został złożony w czarnej trumnie. Dokoła paliły się świece. Pomiędzy kandelabrami służący ustawili kwiaty.
 Czuwania w nocy nad ciałem podjął się stary Korybut. Inni służący z zapadnięciem nocy udali się do swoich pokoi, leżących w oddalonym pawilonie zamku na górze.
 Korybut pozostał sam z swym panem. Nie chciał on jeszcze wierzyć, żeby kasztelan nie żył. Siedział przy nim na niskim stołku i patrzył w blade, nieruchome jego oblicze, które wyglądało tak spokojnie, jak gdyby zmarły spał.
 — Oni czyhali na twoje życie, dostojny panie, śmierć twoja nie była naturalną, — mówił, — a może ty nie umarłeś? Może ty śpisz tylko! Wyglądasz tak, iż niepodobna, żebyś umarł! Nie odchodź od nas, panie, bo co z nami będzie?
 Ale stary kasztelan nie poruszył się.
 Tak upłynęła cała noc. Zrana Jana Zamojskiego złożono do żelaznej trumny i w tym czasie właśnie przybyła do zamku powracając ze starostwa jego małżonka.
 Maryę głęboko przejęła wiadomość o nagłej śmierci jej męża. Przygnębiona przeczuciem winy, padła na kolana przy trumnie i modliła się.
 Służący Korybut stał w głębi pokoju nieruchomie.
 Długo klęczała Marya przy zwłokach zgasłego małżonka. Uspakajało ją to, że miłość swoją wyznała przed nim i że to wyznanie nie przyprowadziło go do rozpaczy.
 Słyszała jego słowa, które mówił wysyłając ją na starostwo.
 — Honor mojego domu niech ci będzie świętym, póki ja żyję! Po mojej śmierci możesz oddać rękę temu, którego kochasz! Do tego czasu nie zobaczysz go. Taka jest moja wola.
 I Marya nie widziała Jana Sobieskiego.
 I tej nocy stary, wierny sługa Korybut czuwał przy zwłokach swego pana.
 Z rana przybyli w uroczystych strojach mieszkańcy miasta, ażeby zobaczyć kasztelana przed przewiezie-