Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/133

139

JAN III SOBIESKI.

---

 Ciemna postać ukazała się tuż przy nim między drzewami.
 Wyciągnął szybko szablę. Gdyby nieprzyjaciele posunęli się bliżej, pragnął przynajmniej drogo sprzedać swo je życie.
 — Kto tam? — zawołał stłumionym głosem.
 Postać stanęła na chwilę.
 — Szlachetny panie, — rzekła — czy to ty?
 Odpowiadającym nie był mężczyzna... był to głos dziewczyny.
 Towarzysz Sobieskiego zaklął.
 — Kto jesteś? — zapytał, — i czego tu chcesz po nocy?
 Dziewczyna rękami macając koło siebie, zbliżyła się powoli.
 — Jestem Sassa, szlachetny panie! Szukam ciebie! — odpowiedziała.
 — Daję słowo, to ślepa niewolnica! — rzekł towarzysz Sobieskiego nie chętnie:
 I głośniej dodał:
 — Po cóż przyszłaś aż tutaj? Czy nie wiesz, że tu grozi niebezpieczeństwo?
 — Nie obawiam się go! — odpowiedziała Sassa.
 — Lecz możesz na nas je sprowadzić, dziewczyno.
 — Jesteś towarzyszem hetmana Sobieskiego, poznaję cię po głosie. Gdzie jest mój pan?
 — Zdaje mi się, że jesteś tyle nierozsądna, iż chciałabyś iść za nim!
 — Co?... a więc pan mój udał się do Żwańca, — zapytała Sassa.
 — Powracaj, tutaj nie możesz zostać! — rozkazał towarzysz Sobieskiego.
 Ślepa niewolnica stała przez chwilę nie wiedząc, co począć.
 — Do Żwańca, a w Żwańcu stoją nieprzyjaciele, — rzekła, — jest zgubiony, nie zobaczymy go więcej!
 — Czego się tutaj kręcisz? Możesz nas zdradzić przez swój nierozsądek, szalona! Powracaj natychmiast albo zabiję cię na miejscu! Idzie tu o życie naszego wodza!
 — Sądzicie, że ja narażę hetmana na niebezpieczeństwo? — zapytała Sassa.
 — Jeźli cię znajdą? jeźli cię zaczepią?
 — Fałszywie mnie sądzicie, nie powiem nic.
 — Tortury rozwiążą ci język.
 Sassa wstrząsnęła głową.
 — Gdy idzie o ocalenie mego dostojnego pana, — odrzekła, — umarłabym raczej, niżbym jedno słowo zdradziła.
 Towarzysz Sobieskiego spojrzał zdziwiony na ślepą niewolnicę, która te słowa powiedziała z godną z podziwu pewnością siebie i spokojem.
 — Czegóż się tu kręcisz, dziewczyno? — zapytał.
 — Szukam mego dostojnego pana! — odrzekła Sassa.
 — Nie szukaj go! Mogłabyś mu wyrządzić niesłychaną krzywdę! — mó wił towarzysz Sobieskiego dalej, gdy hetman powróci do obozu, będziesz mogła mu powiedzieć to, co masz do powiedzenia.
 Powoli zaczęło świtać. Sassa odeszła.
 Towarzysz Sobieskiego wpatrywał się w wieżę.
 Wydało mu się, że spostrzega u jej szczytu chorągiew.
 Drgnął. Czyżby się mylił?
 Należało koniecznie się upewnić.
 Pole dokoła było ciche i puste.