Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/140

146

JAN III SOBIESKI.

---

czyć się z głównemi swemi siłami, albo zrobić wycieczkę i doprowadzić do stanowczej bitwy.
 Zdecydował się na ostatnie, aby położyć koniec ostrzeliwaniu miasta.
 Odezwały się rogi i powołały kozak ów i Tatarów pod broń.
 Polegli leżeli jeszcze na ulicach i placach. Gromadzący się ludzie Doroszenki stąpali po nich.
 Otworzono wielką bramę, spuszczono zwodzony most i oddział opuścił miasto.
 Przed fortecą uszykował się. Następnie zatrąbiono do ataku.
 Dwie armaty rzucały ciągle kule ogniste. Doroszenko wyruszył naprzód.
 Tymczasem Sassa dostała się aż pod szczyt wieży i tam czyniła poszukiwania. Gdy straż opuściła kordegardę, uczuła się bezpieczną i zaczęła głośno wołać Sobieskiego.
 W tej chwili jednak, z rozkazu Doroszenki, wyprowadzono Sobieskiego z wieży, aby w razie odwrotu nie pozostawić go w mieście.
 Sassa słuchała, ale nie mogła rozróżnić, co działo się pod nią.
 Ciągle jeszcze przypuszczała, że znajdzie swojego pana.
 Gdy się rozległ dźwięk rogów i hałas na ulicach, oznajmił jej, że coś zaszło, chciała zejść po schodach na dół, aby tam szukać Sobieskiego.
 Nagle rozległ się straszny łomot.
 Kula ognista, po wyjściu Doroozenki z miasta, trafiła w wieżę.
 Ślepa niewolnica pozostała przez chwilę jak skamieniała na miejscu.
 — Co się stało? Sassa, choć niewidoma, odgadła zaraz, że straszne niebezpieczeństwo jej zagraża. Trzask drzewianych części wieży dowodził, że kula w szczyt jej trafiła.
 Okropna to była chwila.
 Czy miała zejść, uciekać, zostawić Sobieskiego w wieży?
 Trzask trwał tylko przez chwilę. Sassa czuła, że ona sama i to, co ją otaczało, pozostało nietknięte.
 — Panie! — wołała załamując ręce w rozpaczy, — panie! odpowiedz, czy jesteś tu w wieży?
 Słuchała.
 Co to było? Cichy trzask dobiegi do jej ucha. Głos żaden się nie odezwał.
 — Janie Sobieski! Sassa cię woła! Sassa jest tu, aby cię uwolnić z niewoli! Daj mi znak, czy żyjesz, czy jesteś tutaj w wieży?
 Słuchała znowu.
 W wieży widocznie nie było żadnej istoty ludzkiej.
 Z daleka dochodziły do niej dzikie okrzyki wojsk Doroszenki śpieszących przez pola, a poza którymi czerwony płomień wzbijał się w niebo ze szczytu wieży.
 Słuchała znowu.
 Sassa stała nieruchoma i słuchała.
 Dreszcz ją przeszedł. Jana Sobieskiego nie było tu, Jan Sobieski nie odpowiadał, a trzask zagadkowy stawał się coraz głośniejszym.
 — Najświętsza Panno! — krzyknęła ślepa niewolnica uczuwszy nagle duszność i gorąco, — ogień! wieża się pali!
 Przeraźliwy krzyk niewidomej roz legał się echem po pustej wieży. Nie mogła ona widzieć pożaru, tylko gorąco i dym, który ją obejmował, przestrzegały ją, że jest zgubioną. A nikt nie wiedział, że poszła do wieży.
 Gdyby była mogła widzieć, poznać całe niebezpieczeństwo, znaleźć schody