Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/190

196

JAN III SOBIESKI.

---

 — Jęczy! chce wody! — rzekła jedna z kobiet, — musi być bardzo słabą! Zdaje mi się, że jest niewidoma.
 — Przynieś wody, a ja przy niej pozostanę, — odpowiedziała druga.
 I pochyliła się nad Sassą, a tymczasem jej towarzyszka poszła po wodę ze dzbankiem, który miała z sobą.
 — Czyś bardzo chora? — spytała Sassy.
 — Nie mogę się ruszyć, — jęknęła Sassa, — zlitujcie się, dajcie choć kroplę wody!
 — Zaraz, zaraz, woda będzie za chwilę! Musiałaś się zbłąkać! Jesteś niewidoma?
 — Tak! — szepnęła ślepa niewolnica.
 — Jakże się nazywasz? — Sassa! — wymówiła zcicha chora.
 — Skądże tu przyszłaś? — Ślepa niewolnica odpowiedziała kilka słów bez związku, wśród których powtórzyła parę razy imię Jana Sobieskiego i czerwonego Sarafana.
 — Jest bardzo chora! majaczy w gorączce — rzekła klęcząca przy niej kobieta do swej towarzyszki, która właśnie wróciła z wodą.
 Klęcząca wzięła naczynie i zwilżyła usta chorej.
 Sassa podniosła się.
 — Wody! dajcie mi wody! — prosiła.
 Kobiety podały jej naczynie.
 — Nie widzi, — objaśniły jedna drugą.
 Ślepa niewolnica napiła się i opadła znowu na trawę. Usta jej szeptały słowa bez związku.
 — Tu przecież nie możemy jej zostawić, — mówiły do siebie kobiety, — cóżby się z nią stało? Noce teraz są zimne! Zginęłaby tutaj biedaczka!
 — Zabierzmy ją na wieś.
 Litościwe, chociaż biedne kobiety wykonały zaraz ten zamiar. Podniosły Sassę, która z początku iść nie mogła, ale przy ich pomocy mechanicznie poruszała nogami.
 Po dość długiej wędrówce przybyły z chorą późnym wieczorem do wioski, złożyły ją na posłaniu, przykryły i jedna z nich pozostała przy niej. Dawała ona chorej pić, ocierała pot z jej czoła i pilnie pełniła służbę przy niej, chociaż całe leczenie stanowiła tylko zimna woda.
 Przez kilka tygodni biedna niewolnica leżała tak w gorączce w chacie starej kobiety, która od czasu do czasu, ażeby ją utrzymać przy życiu, dawała jej nieco miodu albo rosołu.
 Zima już nadchodziła, a Sassa jeszcze nie wróciła do domu.
 Biedna kobieta, która ją przyjęła do siebie, wychodziła często z chaty po gałęzie i drzewo do lasu, ponieważ było zimno, a gdy wyszła zrana, zazwyczaj nie powracała aż wieczorem.
 Stan chorej poprawił się nareszcie. Mogła już na parę godzin codzień łóżko opuszczać.
 Pewnego wieczoru właśnie, gdy litościwa kobieta powróciła do chaty i roznieciła ogień, dał się słyszeć wielki hałas. Cała wieś poruszyła się nagle, wszyscy byli na nogach. Powstało formalne zbiegowisko.
 Sassa wyszła także z chaty.
 Kobieta, która ciągle jeszcze pielęgnowała rekonwalescentkę, wyszła przed chatę, aby zobaczyć, co zajść mogło w wiosce zazwyczaj tak spokojnej.
 Nadjechali do wioski ludzie w popłochu, uciekający od strony niedaleko położonej granicy.
 — Idą! zbierają się tysiącami! — opowiadali zbiegowie zgromadzonym