Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/212

 218

JAN III SOBIESKI.

---

słudzy wielkiego wezyra podpatrują wszystko, co się dzieje w twoim pałacu.
 Kara Mustafa drgnął niechętnie.
 — Tak powiedział Allaraba? — zapytał.
 — Mądry mój pan widzi wszystko, o panie, wielki mój pan wie wszystko!
 Wiadomość ta przejmowała wezyra tajonym gniewem, który wyczytać było można z jego wzroku.
 Timur śledził wpływ swoich słów, patrząc na wezyra z pod oka.
 — Ale mój wielki i mądry pan dodał: słudzy wielkiego wezyra nie będą długo w pałacu podpatrywali, teraz tylko bądź ostrożnym Timurze, — mówił mój mądry i łaskawy pan, — i nie daj się spostrzedz szpiegom wielkiego wezyra!
 — Niedługo będą w moim pałacu podpatrywali? — powtórzył Kara Mustafa.
 — Tak powiedział mój wielki pan, o panie, a mój mądry pan wie wszystko! Namyślałem się zatem w jaki sposób najbezpieczniej i najłatwiej zbliżyć się do ciebie bez zwrócenia uwagi i podejrzliwości szpiegów. W tem spostrzegłem w bazarze rozkosz oka twojego, dumę twego pałacu, twego syna! W tej chwili plan mój gotów! Zbliżyłem się do niszy handlarza broni i udałem, że kradnę sztylet, ażeby mnie syn twój schwytał i tutaj kazał przyprowadzić i oto jestem tu, o panie, a szpiedzy wielkiego wezyra mogli tylko widzieć i słyszeć, że złodzieja do twego pałacu przyprowadzono!
 — Na brodę proroka, jesteś przebiegłym, Indyaninie! — zawołał Kara Mustafa, — i droga, jaką obrałeś, podoba mi się! Umiałeś sobie poradzić! Bierz!
 Wezyr rzucił Ti murowi skórzany woreczek ze złotem, który klęczący słu ga indyjskiego kapłana zręcznie pochwycił.
 — Timur wielbi twą wspaniałomyślność i wielkość, dostojny i potężny wezyrze! Timur swe dzięki składa u twych stóp! — rzekł.
 — Gdzież jest Allaraba, twój pan? — zapytał Kara Mustafa.
 — Tam, w Pera, o panie, w swoim indyjskim domu.
 — Jak tylko się ściemni, zaprowadzisz mnie do niego.
 — Ażeby szpiedzy cię nie widzieli, włóż inne szaty, panie.
 — Dobrze.
 W tej chwili syn wezyra wszedł do pokoju i przyklęknąwszy przed swo im ojcem, wskazał na Timura.
 — Czy słudzy przyprowadzili ci złodzieja? — zapytał, — ale co widzę? jest uwolniony z więzów?
 — Pozostaw mnie wydawanie wyroków, — odpowiedział wezyr surowo, — ten Indyanin wytłómaczył mi jak to było. Rozkaż służącym, aby mu dali jeść i pić.
 Syn wezyra był tem zarządzeniem zdziwiony, ale przywykł słuchać i oddalił się, aby wykonać rozkaz swego ojca.
 Timur śmiał się ze służących, zmuszonych do usługiwania mu i karmienia go i jadł z wielkim apetytem.
 Wieczorem wezyr włożył obszerny kaftan, włożył turban, który go czynił nierozpoznalnym i opuścił pałac z Timurem.
 Było ciemno. W blizkości nie było widać żadnego szpiega, ale wezyr wierzył słowom sługi indyjskiego kapłana.
 Udał się z nim ulicami miasta aż do zatoki, zwanej Złotym Rogiem.
 Tu wsiadł wraz z Timurem do czół-