Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/218

224

JAN III SOBIESKI.

---

 Wszyscy zwrócili wzrok w tę stronę i cofnęli się jakby nie dowierzali swym oczom.
 Czerwony Sarafan! — mówili.
 Był to on. Ten sam, którego poprzedniej nocy zamurowano. Żył. Był wolny.
 Przerażenie zajęło miejsce wściekłości, jaką przedtem budziło widmo.
 — To on! idzie tutaj! — szeptali mieszczanie, — odbiegając od ogniska, — czerwony Sarafan żyje!
 Chwiejąca się postać zagadkowego zjawiska czyniła rzeczywiście szczególne wrażenie. Jasny blask ogniska oświecał czerwoną odzież Sarafana. Z chodu jego trudno było zrozumieć, czy się chwiał czy tańczył, jak to było jego zwyczajem.
 Mieszczanie nie mieli zresztą czasu nad tem się zastanawiać. Odeszli od ognia i od bramy do niewielkiego domku strażniczego i pochowali się tam.
 Czerwony Sarafan zbliżał się.
 Zdawało się, że znowu był tym samym co dawniej, gdy bowiem spojrzeli nań z niewielkiej odległości mieszczanie, dał się słyszeć jego śmiech zwykły.
 Sarafan wszedł do budki strażniczej przez drzwi otwarte i zdjął wiszący tam wielki klucz od bramy miejskiej.
 Nikt nie śmiał zastąpić mu drogi. Wartownicy patrzyli tylko zdala na niego szeroko roztwartemi oczyma.
 Wziąwszy klucz czerwony Sarafan wyszedł z budki. Kroki jego były niepewne.
 — Co mamy robić? — mówili do siebie mieszczanie, — czy zaalarmować miasto?
 — Ja myślę, że należy obudzić radnych! — zaproponował inny.
 — Po co? pozwólmy mu robić co chce! — doradził trzeci, — byle tylko opuścił miasto! Na niego nie ma sposobu! Najlepiej będzie, gdy go się pozbędziemy!
 — Nie mówmy nic o tem! — zaprojektował czwarty, — udajmy, żeśmy nic nie widzieli.
 Czerwony Sarafan przystąpił bez przeszkody do wielkiej starożytnej bramy, włożył klucz w zamek i otworzył. Następnie zamknąwszy bramę za sobą, przystąpił do zwodzonego mostu, zdjął łańcuch z haka i spuścił most.
 Miał przed sobą wolną drogę.
 Z cichym śmiechem przeszedł przez most zwodzony i znikł w ciemnościach nocy.
 Po niejakim czasie warta odważyła się zobaczyć co się z nim stało.
 Gdy wartownicy zbliżyli się do bramy otworzyli ją i wyjrzeli, zbliżało się do nich sześciu żołnierzy na koniach.
 Byli to ci sami, których zakwaterowano w klasztorze. Postanowili opuścić miasto przed świtem.
 Brama była otwarta. Na moście mieszczanie rozmawiali ze sobą, starając się dojrzeć, czy nie widać czerwonego Sarafana.
 Jeźdźcy dojechali do nich.
 — Wyjeżdżacie? — rzekł do nich jeden z wartowników, — miejcie się na baczności! Czerwony Sarafan jest tam!
 — Niech sobie będzie! — odpowiedzieli żołnierze, — nam on nic złego nie zrobi.
 Przejechali przez most zwodzony i opuścili miasto.
 Wartownicy szybko podnieśli most zwodzony i zamknęli starannie bramę.
 — Przed nim jednak nie jesteśmy bezpieczni, — mówili do siebie, — choćbyśmy się nie wiedzieć jak zatarasowali!