Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/233

237 

JAN III SOBIESKI.

---

 Achmed poszedł.
 Dowódca eunuchów spojrzał za nim smutnie.
 — Widzę cię po raz ostatni, — szepnął do siebie.
 Wielki wezyr nie miał żadnej obawy.
 Dumny, spokojny, miarowym krokiem, z godnością opuścił przedsionek i wyszedł przez otwartą podsień kiosku do ogrodu, w którym wiosenne kwiaty rozlewały woń balsamiczną.
 Księżyc oświecał szeroką aleję, krzaki okryte kwiatami i gęstym świeżym liściem ocienione stare drzewa.
 Była to prześliczna noc wiosenna.
 W krzakach bzu, wydających woń przyjemną, słychać było żałosną pieśń słowika.
 Głęboka cisza panowała w daleko dokoła ciągnącym się ogrodzie.
 Kiosk gwiaździsty leżał w środku tego raju.
 Achmed Koeprili w chwilę potem zapomniał o ostrzegających słowach Murzyna.
 Zmysły jego upajały się powabem otaczającej go przyrody.
 Stanął przed podsienią, w której uzbrojeni od stóp do głów rzezańcy pełnili straż i patrzył w ogród.
 Następnie poszedł szeroką aleją, ku wielkiej bramie wchodowej.
 Zaledwie uszedł połowę drogi i znalazł się w równej odległości od bramy i od kiosku, gdy nagle z po za ciemnych drzew parku ukazała się przed mm postać człowieka.
 Wielki wezyr stanął.
 Kto wychodził naprzeciw niego?
 Warta przy bramie wpuszczała tylko najwyższych dostojników do ogrodów seraju i to tylko wówczas, kiedy byli wezwani.
 Był to Kara Mustafa.
 Przystąpił on do Achmeda.
 Teraz dopiero Achmed poznał wezyra.
 — Ciebie tu spotykam, Mustafo! — zapytał.
 Stanąwszy tuż przed wielkim wezyrem Kara Mustafa wydobył sztylet.
 Ostre narzędzie śmierci błysnęło w jego podniesionej ręce.
 — Umieraj! — zawołał Kara Mustafa.
 I sztyletem przeszył tak szybko pierś Achmeda, że wielki wezyr nie mógł się obronić.
 Krew trysnęła z jego rany; zachwiał się.
 — Jakto... ty... Mustafo? — wymówił jeszcze, — ty mnie zabijasz?... to twoja wdzięczność?...
 Po tych słowach zamilkł i upadł.
 Kara Mustafa dobrze wymierzył i z zimną krwią przeszył pierś Achmeda.
 Jęk ani krzyk nie zamącił ciszy oświetlonego blaskiem księżyca ogrodu.
 Achmed leżał u stóp Kara Mustafy.
 Morderca pochylił się nad swoją ofiarą.
 Achmed szeroko rozwarł oczy i patrzył na niego.
 — Tyś... mym zabójcą!... — szepnął, — Ałłach jest sprawiedliwy!... Kara cię dosięgnie!...
 Ostatnie słowa zamarły na ustach wielkiego wezyra.
 — Po twoim trupie dojdę do mego celu! — rzekł okrutny Mustafa, podczas gdy umierający wydawał ostatnie tchnienie, — usunąłem cię z mojej drogi! Co tam wdzięczność!... Kto w locie pragnie wznieść się aż do słońca, nie może zważać na rzeczy poboczne! Musiałeś mi ustąpić miejsca, Achme-