Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/252

254

JAN III SOBIESKI.

---

 — Czy kto wychodził z namiotu? — zapytał Sobieski.
 — Nie, panie marszałku, od godziny nikt nie wchodził i nie wychodził, — odpowiedział żołnierz.
 Około namiotu króla panowała głęboka cisza.
 Sobieski zawahał się.
 W obawie o bezpieczeństwo monarchy posuwał się może zadaleko.
 Czyż miał przerywać sen panującego?
 Przystąpił do szyldwachów, którzy sprezentowali broń i zapytał ich także, czy kto nie wchodził albo nie wychodził.
 Odpowiedzieli przecząco.
 Chciał już wracać do swego namiotu, gdy nagle płótno namiotu królewskiego uchyliło się i ukazał się prymas blady, chwiejący się.
 Sobieski poznał go.
 Książę prymas wyglądał jak widmo.
 Świece w namiocie króla wypaliły się i zagasły.
 — Co się stało? — zawołał Sobieski.
 — Na pomoc.... umieram.... — jęknął prymas grobowym głosem.
 I upadł przed namiotem.
 — Przynieść pochodnie! Co tu się stało? — zawołał Sobieski.
 Kamerdyner króla nadbiegł ze światłem.
 Ukazała się straż z pochodniami.
 Znalazło się kilku oficerów i panów z królewskiego orszaku, a zaraz potem przybył kanclerz Pac, podskarbi Morsztyn i hetman polny Pac.
 Patrzyli oni, nie rozumiejąc o co chodzi, na stojącego w blasku pochodni Sobieskiego i zapytywali się wzajemnie wzrokiem.
 Sobieski nie był w namiocie króla, żył, cudownym jakimś sposobem i tym razem uniknął śmierci.
 Stał przy nieruchomym, obumarłym księciu prymasie.
 Sobieski rozkazał przyzwać lekarzy znajdujących się w obozie i z służącymi oraz z kilkoma oficerami i ludźmi niosącymi pochodnie wszedł do namiotu króla.
 Uderzył go szczególny, przykry zaduch, który jednak prędko ustąpił gdy płótna namiotu pozostawiono podniesione.
 — Na pomoc... umieram! — dał się słyszeć słaby głos z namiotu...
 Był to głos króla, widocznie pasującego się ze śmiercią.
 — Najświętsza Panno! — zawołał Sobieski, — co się stało naszemu miłościwemu panu?...
 — Na pomoc... duszę się!..
 Wielkie zamieszanie powstało pomiędzy osobami znajdującemi się w namiocie, do których przyłączyli się także podskarbi i obaj Pacowie.
 — Zaszło tu coś niedobrego! Zdrada!... — rzekł Sobieski przystępując do chorego i bladego jak marmur króla, — lekarzy! lekarzy tutaj!
 Powietrza! duszę się!... marszałku... ratuj!... Jesteś mi wierny... zdaje mi się, że umieram!... jęczał król Michał.
 Sobieski pomógł królowi podnieść się i wraz z kamerdynerem wyprowadził chorego z namiotu.
 Posadzono go na krześle..
 Dzień już świtał.
 Sobieski był w łatwem do pojęcia wzburzeniu.
 Słowa starego, tajemniczego mnicha sprawdziły się.
 Gdyby Sobieski nie był ich sobie przypomniał, gdyby nie przyszedł zo-