Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/278

280

JAN III SOBIESKI.

---

 — Hrabia Rochester! — szepnęła królowa.
 Był to rzeczywiście hrabia Rochester.
 Odsłonił habit i ukazała się elegancka jego odzież.
 Marya Kazimera z przestrachem i radością załamała ręce.
 Patrzyła jak skamieniała na tego, który się dostał do niej w przebraniu, a teraz przystąpił do niej z gwałtownym gestem.
 — Najświętsza Panno, — szepnęła królowa, — co czynisz hrabio?...
 — Wszystko, wszystko, aby cię ujrzeć i pomówić z tobą, najjaśniejsza pani, — odpowiedział hrabia Rochester.
 — Więc to ty, hrabio, jesteś tajem niczym mnichem?...
 — Dziś tylko, najjaśniejsza pani: użyłem tego podstępu, aby się tutaj dostać bez przeszkody.
 — Gdyby kto przyszedł...
 — Nie obawiaj się niczego, niebiańska Maryo! — rzekł Rochester, klękając przed królową.
 I ująwszy jej rękę, podniósł ją do ust.
 Marya Kazimiera nie usunęła ręki, ale drgnęła, jakby w przeczuciu, że źle czyni.
 — Co robisz, hrabio? — szepnęła, — gdyby król tutaj przyszedł... na jakie niebezpieczeństwo się narażasz!
 — Nie znam niebezpieczeństwa, gdy idzie o zbliżenie się do ciebie, najjaśniejsza pani. Oh! nie odwracaj się!
 — Cóżeś mi przyrzekł, hrabio Rochester? — zapytała królowa z wyrzutem.
 — Przyrzekłem więcej, niż mogłem dotrzymać, najjaśniejsza pani! Przyrzekłem nie ujrzeć cię więcej!...
 — I tak dotrzymałeś przyrzeczenia?
 — Oh, nie gniewaj się królowo! Nie usuwaj swej ręki!
 — Wstań hrabio i odejdź! Nie powinnam cię tu przyjmować!
 — Oh, cofnij ten rozkaz okrutny, najjaśniejsza pani, — błagał Rochester, wstając, — czyż mogę cię nie kochać? Starałem się sam siebie, straszne to było życie...
 — Przestań, hrabio! Zapominasz się!
 — Czyż można panować nad uczuciem, najjaśniejsza pani? Oh, nie odwracaj się, — mówił Rochester dalej, ujmując rękę Maryi, — pozostaw mi tę chwilę szczęścia! Używam go poraź ostatni! Kazano mi tu przyjechać... ujrzałem cię i zapomniałem o wszystkich powziętych postanowieniach!
 — Dosyć, hrabio Rochester!
 — Nie kochasz mnie... odpychasz mnie królowo?
 — Lękam się siebie samej.
 — Tak... to jest wyznanie miłości, Maryo.
 — Nie nadużywaj mego uczucia!
 — Jesteś moją, królowo! — zawołał Rochester upojony rozkoszą, obejmując ramieniem Maryę Kazimierę.
 Królowa szarpnęła się i naszyjnik który miała na sobie, podarunek Tatara, złożony z dwudziestu artystycznie rzeźbionych kulek, zsunął się z szyi i upadł niespostrzeżony na podłogę.
 — Co czynisz? — szepnęła Marya Kazimiera, — hrabio Rochester co czynisz?...
 — Raz jeden muszę zakosztować szczęścia nazwania cię moją, Maryo... potem nie dbam o życie, — odpowiedział Rochester.