Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/287

289

JAN III SOBIESKI.

---

 — Chce iść do mnie? — zawołał Sobieski, — przyprowadźcie go. Winienem mu wdzięczność, a nie miałem sposobności go wynagrodzić!
 Rozkaz króla został natychmiast wykonany.
 Posłano do halabardników rozkaz przepuszczenia czerwonego Sarafana.
 Wkrótce potem wszedł on do namiotu i padł na kolana przed królem.
 — Wstań! — rzekł Sobieski, — znam cię dobrze, nie tylko stąd, że wielokrotnie ukazywałeś się przed bitwami wśród moich wojsk, ale także, żeś mi życie ocalił.
 Czerwony Sarafan zrobił grymas szczególny.
 Król podał mu rękę.
 — Nie zapominam usług, — rzekł — jestem ci winien wdzięczność i nagrodę! Powiedz mi, czego sobie życzysz?
 Czerwony Sarafan roześmiał się do króla i patrzył na niego zdziwiony.
 — Powiedz, czego pragniesz, — powtórzył król, — ażebyś mógł otrzymać zasłużoną nagrodę, mów!
 — Hm! — odpowiedział Sarafan, — jeżeli wielki król chce mi coś ofiarować, to najmilszym dla mnie byłby koń!
 — Będziesz sobie mógł wybrać z mojej stajni! Ale powiedz nam teraz, jak się nazywasz! Żołnierze nazywają cię czerwonym Sarafanem.
 Sarafan skinął potwierdzająco głową.
 — Nazywam się Sarafan! — rzekł.
 — Którz cię tak ochrzcił? — zapytał Sobieski.
 Zapytany wskazał ręką na wschód.
 — Wskazujesz w stronę Moskwy... i rzeczywiście pokazujesz się także niekiedy w pośród wojsk moskiewskich. Ale gdzie się urodziłeś? skąd pochodzisz?
 Czerwony Sarafan spojrzał na króla z wyrazem twarzy, świadczącym, że nie rozumie o co jest pytany.
 — Skąd tu przyszedłeś? — powtórzył Sobieski.
 — Od starego mnicha, — odpowiedział Sarafan z uśmiechem, ciesząc się, że znalazł dobrą odpowiedź, — od starego mnicha, który mnie nakarmił i na poił! Oto jest coś dla wielkiego króla.
 Przyklęknął, wydobył list i podniósł z nim rękę do góry.
 — Ten list jest do mnie i stary mnich dał ci go? — zapytał Sobieski.
 Czerwony Sarafan potakująco skinął głową.
 — Musiał być w jakimś klasztorze, w którym mu dano przytułek, — rzekł król do znajdujących się przy nim trzech dostojników koronnych, — a ten list musi zawierać prośbę tych zakonników. Weźcie i przeczytajcie, panie marszałku!
 Sobieski podał marszałkowi list i zapytał klęczącego przed nim Sarafana:
 — W którym klasztorze byłeś?
 — Nie byłem w żadnym klasztorze, wielki królu! — odpowiedział Sarafan.
 — A jednak mówisz, że ten list do mnie otrzymałeś od mnicha?
 Sarafan skinął głową.
 — Gdzież widziałeś tego mnicha? — spytał król Jan.
 Czerwony Sarafan wskazał ręką na daleką odległość.
 W tej chwili marszałek blady i przerażony przystąpił do króla.