Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/292

294

JAN III SOBIESKI.

---

 — Szkoda niepowetowana!
 — Dlaczegóż jednak najjaśniejsza pani nazywa to nieszczęściem?
 — Król nie powinien o tem się dowiedzieć.
 — Ale przecież prędzej czy później spostrzedz to będzie musiał.
 — To jest właśnie moje zmartwie nie i to zmartwienie mnie trawi.
 — Wielkie nieba! trzeba na to zaradzić!
 — Ja nie mam rady. Jak ukryć tę stratę, czem ją zastąpić?
 — Najjaśniejsza pani raczy pozwolić, ja znajdę sposób, — szepnęła Jagiellona nagle, — jestto sposób jedynie możebny uzyskania dobrej rady i pomocy.
 — Oh! dzięki niebu!... mów wojewodzino. Czy wiesz jakim sposobem zastąpić to ogniwo naszyjnika?
 — Nie wiem, najjaśniejsza pani, ale znam człowieka, który na to może poradzić, jedynego człowieka, który będzie mógł powiedzieć, gdzie takie klejnoty znaleźć można, jedynego czło wieka, który będzie w stanie dać taką kulkę.
 — O kim mówisz, wojewodzino? — zapytała królowa z niepokojem.
 — Droga do niego jest daleka, naj jaśniejsza pani, ale może wasza królewska mość ma jakiego zaufanego posłańca, którego możnaby tam posłać.
 — Dokąd?
 — Do tambułu, najjaśniejsza pani.
 — Do naszego wroga?
 — Zawarte zostało zawieszenie broni, a to rzecz tak dobra, jak pokój.
 — A kogóż tam masz na myśli wojewodzino?
 — W Pera na przedmieściu miesz ka indyjski kapłan, nazwiskiem Allaraba, najjaśniejsza pani. On jeden pomódz tu może!
 — Tak jest, masz słuszność wojewodzino! Łańcuch ten może pochodzi z odległych Indyi! Kapłan indyjski będzie umiał na to poradzić.
 — Może zdoła zastąpić brakujące ogniwo naszyjnika! Magik ten posiada tajemniczą potęgę, — mówiła Jagiellona dalej, — ale przedewszystkiem należałoby o tem zachować jak najgłębszy tajemnicę!
 — I ja także kładę ten warunek, wojewodzino! Zapamiętałam dobrze nazwisko indyjskiego kapłana. Jutro wyślę do niego jednego z zaufanej służ by! Dziękuję ci za twoją radę... teraz lżej zaczynam oddychać!
 Obnoszono owoce, które książę prymas na to przyjęcie kazał sprowadzić z południowej Francyi i Włoch.
 Król rozmawiał z posłami rzeczypospolitej weneckiej i cesarza.
 — Daję wam na to królewskie słowo, moi panowie, — mówił bardzo żywo Sobieski, — Turcy uwzięli się na nas wszystkich! Sułtan jest człowiekiem nienasyconym. Pragnie on półksiężyc i koran utrwalić na zachodzie!
 — Mówią, najjaśniejszy panie, że nowy wielki wezyr sułtana dał inicyatywę tych nowych planów, — rzekł poseł austryacki.
 — Znam ja Kara Mustafę, jest on nienasycenie chciwy i okrutny, — dodał Wenecyanin.
 — Jeżeli jest nienasycony, to sam sobie, grób wykopie, moi panowie, — mówił Sobieski dalej. — Wierzajcie mi jednak, że jeżeli nie będziecie się trzymali razem i nie zawrzecie z Polską zaczepno odpornego przymierza, to Turek będzie próbował jednego po drugim pokonać.