Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/299

301

JAN III SOBIESKI.

---

dobrej i szlachetnej wojewodziny Wassalskiej.
 — Czy to uważasz za najlepszą rekomendacyę?
 Paź spojrzał chytrze.
 — Najlepszą moją rekomendacyą, najjaśniejszy panie, będzie to, co mam powiedzieć, — odrzekł. — Otwartość moja rozproszy podejrzliwość waszej królewskiej mości!
 — Podejrzliwość, chłopcze? — powtórzył król. — idź, nie umiesz jeszcze stosownie używać wyrazów, chociaż jesteś w dobrej szkole.
 Król chciał pójść dalej.
 — Racz mnie wysłuchać, najjaśniejszy panie, — mówił paź, — to co mam powiedzieć, jest ważne. Idzie tu o wielką tajemnicę.
 — Nie jestem jej ciekawy, — odparł Jan Sobieski.
 — A jednak to rzecz ważna, najjaśniejszy panie! Iszym Beli, twój Tatar, posiada prześliczny klejnot!
 — Cóż mnie to może obchodzić?
 — Więcej niż wasza królewska mość przypuszcza! Jestto jeden z tych klejnotów, który widziałem w naszyjniku najjaśniejszej pani, — szepnął Witold, śledząc bacznie wrażenie swoich słów.
 Sobieski drgnął, jakby ukąszony przez węża.
 Po chwili uśmiechnął się pogardliwie..
 — Omal nie zapomniałem, że jesteś paziem pani Wassalskiej, — rzekł, — możesz odejść, nie chcę cię słuchać.
 — Tatar ma klejnot, najjaśniejszy panie! Sam go widziałem.
 — Co znaczą twoje słowa, donosicielu? — zapytał Sobieski.
 Paź drgnął, słysząc ten wyraz, ale zapanował nad sobą.
 — Najjaśniejszy pan sądzi, że chcę oskarżać o kradzież Iszyma Beli, — odpowiedział, — ale daleką jest odemnie ta myśl. Iszym Beli nie mógłby ukraść tego, co ci podarował.
 Teraz słowa pazia zdawały się cel swój osiągać.
 Sobieski przypomniał sobie, że w ostatnich czasach Marya Kazimiera nie używała naszyjnika.
 — Iszym Beli znalazł ten klejnot na pokojach najjaśniejszej pani, po pewnej tajemnej wizycie, którą jej królewska mość przyjęła.
 W pokojach królowej?
 — Tak jest, najjaśniejszy panie! Był tam człowiek w odzieży mniszej...
 — A zatem mnich...
 — Nie ten mnich tajemniczy, o którym najjaśniejszy pan myśli, gdyż z pod mniszego habitu widać było nogi w eleganckiem obuwiu.
 — Paziu!
 — Najjaśniejszy panie...
 — Widzę, że ci polecono, abyś rzucił oszczerstwo...
 — Czyżbym się ważył, najjaśniejszy panie! To co mówię, jest świętą prawdą, którą mogę zaprzysiądz.
 Sobieski zamilkł.
 Jad słów zdrajcy przenikał do jego duszy.
 — Innemu mógłbym uwierzyć, nie tobie, — rzekł jednakże z pogardą.
 — A więc niech najjaśniejszy pan raczy zrobić łatwą próbę, — rzekł paź Jagiellony ze szczególnym blaskiem w spojrzeniu, — niech wasza królewska mość zażąda pokazania naszyjnika i raczy się przekonać, czy żadnego ogniwa nie brakuje.
 Paź miał słuszność. Marya Kazimiera nie nosiła naszyjnika!
 Co się stać mogło?
 — Czy czekasz na nagrodę paziu? — zapytał król.