Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/300

302

JAN III SOBIESKI.

---

 — Nie żądam nagrody, najjaśniejszy panie... nagrodą moją będzie, gdy się przekonasz, że słowa moje potwierdzą.
 — Jak śmiesz, chłopcze... — zawołał Sobieski z gniewem.
 Ale Witold już zniknął.
 Z ponurą twarzą poszedł król dalej.
 To co słyszał, zaniepokoiło go bardzo. ale po chwili z uśmiechem wstrząsnął głową.
 — To paź Jagiellony, — rzekł do siebie, — mamy jeszcze ze sobą rachunek, wojewodzino! Zdaje mi się, że wiesz o piśmie, które mam w ręku i intrygujesz, aby wpływ jego obalić! Ale bliską jest chwila, w której cię spytam, gdzie jest twój syn... syn mego ojca... mój brat przyrodni. Na nic to się nie zdało. Moim obowiązkiem jest zażądać sprawy od siebie i uczynię to!
 Byłby może zapomniał o doniesieniu pazia, przypadek jednak chciał, że na progu swego pokoju spotkał Tatara.
 Przypomniał mu się klejnot.
 Mógł zaraz na poczekaniu sprawdzić otrzymane doniesienie.
 — Iszymie Beli! — zawołał wchodząc do pokoju.
 Tatar ukląkł na dywanie i przycisnął do ust kraj szaty Sobieskiego.
 — Czy jesteś mi wierny Beli? — zapytał król.
 — Zażądaj panie, a Iszym Beli chętnie śmierć dla ciebie poniesie! — odpowiedział Tatar.
 — Czy gdy cię zapytam, powiesz mi prawdę? — zapytał król z uśmiechem, siadając w fotelu.
 — Beli nie kłamie nigdy, panie!
 — Przekonamy się zaraz. Powiedz mi, Beli, co masz tam w kieszeni?
 Tatar przeląkł się widocznie.
 — No cóż, Beli? — zapytał król.
 Tatar wydobył z kieszeni sakiewkę skórzaną i podał ją królowi.
 — Co masz więcej w kieszeni, Beli?
 — Nic najjaśniejszy panie!
 — Czy doprawdy nic. Beli? Mówisz prawdę?
 — Prawdę, najjaśniejszy panie, prawdę! — zapewnił Tatar.
 — Hm!... wierzę ci! A co jest w tej sakiewce?
 Oko Tatara drgnęło.
 — Pięć sztuk monety, najjaśniejszy panie!
 — I nic więcej, Beli?
 Tatar milczał.
 — Czy niemasz tam przypadkiem jakiego brylantu, klejnotu? — zapytał król.
 — Mam, najjaśniejszy panie, — odrzekł Beli z cicha.
 — Zkąd go masz, Beli?
 — Znalazłem, najjaśniejszy panie!
 — Tak... a kiedy?
 Beli wymienił której nocy.
 — Cóż to za klejnot, Beli?
 Tatar nic nie mówił.
 — Pokaż mi go! — rozkazał król.
 Beli musiał być posłusznym.
 Wydobył z sakiewski mały klejnot i pokazał go.
 Sobieski przekonał się, że był to jeden z owych rzadkich i kosztownych kamieni, które stanowiły ogniwa naszyjnika.
 A zatem donosiciel nie kłamał.
 Sobieski nie chciał dalszem badaniem zniewalać Tatara do kłamstwa.
 — Zachowaj ten klejnot, Beli, — rzekł wstając, — i nie mów nikomu ani słowa o tem, że cię o niego zapytywałem, ani o tem, coś mi powiedział. Czy rozumiesz?
 — Iszym Beli będzie posłusznym, najjaśniejszy panie.