Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/332

334

JAN III SOBIESKI.

---

wszystkich mam energię i poczucie swojego stanowiska?
 — Energia ta i poczucie złą oddały naszej instytucyi przysługę. Musimy milczeć i czekać — odpowiedział Połubiński.
 — Nie sadźcie jednak, panie kanclerzu, — dodał Ostrogski, — ażebyśmy przez to stawali się przyjaciółmi Sobieskiego, i ażebyśmy dozwalali na jakiekolwiek dalsze zamachy na nasze prawa. Tym razem wszakże lepiej będzie, jeżeli zamilczymy!
 — Jesteśmy zmuszeni do takiego postępowania, — przyznał Połubiński.
 — Cofacie się więc? — zawołał kanclerz.
 — Nazwijcie to raczej aktem przezorności i rozsądku, panie kanclerzu, — odpowiedział Połubiński jakiżby wyrok wydało nas świat, gdyby się dowiedziano, jaką skargę król tutaj zaniósł przeciw nam.
 Po tych słowach dwaj senatorowie rozstali się z kanclerzem, który sam jeden pozostał w słabo oświeconej sali.
 Była już północ.
 — Więc sam zostaję, — mówił do siebie kanclerz, — sam! wy odchodzicie! Widzę, że nie mogę polegać na was i muszę liczyć tylko na siebie. Jeżeli tak, to przyjmuję to stanowisko! Nie zapomnę ci twych pogróżek, Janie Sobieski! Sądzisz, że tym krokiem wzmocniłeś swoją pozycyę, ponieważ dwaj senatorowie z tobą odeszli? Nie łudź się tem jednakże! Zostaną oni zastąpieni przez innych, którzy zapewne ściślej będą ze mną trzymali. A wówczas wybiła twoja godzina! Jeżeli sądzisz, że lękam się ciebie, to nie znasz kanclerza Paca! Przyjdzie jeszcze chwila, że się nauczysz drżeć przed nim.
 Nagły prąd wiatru przebiegł salę i zgasił światło.
 — Co to jest? — rzekł Pac, wstając.
 Nikogo ze służby nie było.
 Chciał zadzwonić, ale na ręce swojej uczuł rękę inną, która mu sznur od dzwonka wyrwała.
 — Kanclerzu Pacu! — odezwał się głos grobowy.
 Kanclerz ujrzał przed sobą jakiś cień, jakąś postać podobną do mnicha.
 — Kto tu jest? — zawołał, cofając się o krok.
 — Twojem dziełem było owo usiłowano skrytobójstwo, — mówił głos dalej.
 — Na krew Chrystusa! kto jesteś? — zawołał kanclerz.
 — Przychodzę cię ostrzedz, senatorze! — odpowiedział głos.
 — Czy jesteś tem tajemniczem zjawiskiem, które się ukazuje w postaci mnicha?... Odpowiedz, kto jesteś!
 — Nie wołaj służby, dopóki ja tu jestem, byłoby to daremne! Usłuchaj głosu mojej przestrogi! Ty, wraz z twym bratem sprzysięgliście się na życie Sobieskiego, ale biada wam, jeżeli mordercza wasza ręka podniesie się przeciw jego poświęconej głowie! Biada wam i haniebny koniec was czeka.
 — Choćbym miał zginąć, muszę wiedzieć kto jesteś! — zawołał kanclerz Pac, wyciągając rękę, aby pochwycić ciemną postać.
 Ale ręce jego pochwyciły tylko powietrze.
 — Gdzie jesteś?... Służba tutaj! — wołał kanclerz, szukając sznura od dzwonka.
 Znalazł go wreszcie i zadzwonił.
 Służący śmiertelnie blady wpadł do sali.
 Zastał kanclerza bezwładnego na krześle.