Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/336

338

JAN III SOBIESKI.

---

się pewnego wieczoru, gdy się już ściemniło, stary, pochylony człowiek.
 Łatwo było poznać po nim, że mu ciężko było iść, i że był nadzwyczaj znużony.
 Gdy zbliżył się do wioski, zwrócił się do lepianki glinianej, koło której stała niewielka drewniana stodoła.
 Było to gospodarstwo, wyróżniające się od innych porządkiem i czystością.
 Niskie okna chaty były oświetlone i światło przebijało się słabo przez zielone szyby.
 Starzec, którego ubranie świadczyło o pochodzeniu wołoskiem, zbliżył się do okna i starał się zajrzeć wewnątrz.
 W ubogiej izdebce bez podłogi stała w jednym kącie wielka ławka, a przed nią grubej roboty stół.
 Na stole stała, słabe światło wydająca lampka.
 W innym kącie przy glinianym piecu znajdowało się łóżko.
 Na ławce siedział jakiś mężczyzna, przed którym stała próżna butelka.
 Wsparł on głowę na opartej o stół ręce.
 Zdawał się spać.
 Starzec zapukał do okna.
 Śpiący nie poruszał się.
 Starzec przypatrzył się o ile można było najdokładniej przez niezbyt przezroczyste szyby wnętrzu izby.
 Nie było w niej nikogo oprócz śpiącego.
 Zdawało się, że to skłoniło starca, iż zbliżył się do niskich, z dwóch skrzydeł złożonych drzwi chaty.
 Otworzyły się one za popchnięciem.
 Starzec wszedł do słabo oświetlonej izby i ukazaniem się swojem przestraszył kilka kur, siedzących na drzwiami na grzędzie.
 Teraz dopiero śpiący podniósł swoją brodatą twarz i wpatrzył się błędnemi od wódki oczyma w przybyłego starca.
 — Dorowski! — zawołał starzec, — tak, to ty jesteś! Gdzież jest twoja żona?
 Człowiek w chacie skrzywił się dziwnie.
 — Stefan mruknął, — tak, to Stefan.
 — Czy jesteś sam, Dorowski? — zapytał stary Wołoch.
 — Sam? Tak! Któżby miał tu być?
 — Twoja żona i Józef! — odpowiedział Stefan.
 Dorowski machnął ręką.
 — Pozwól mi naprzód otrzeźwić się trochę, — odpowiedział.
 — Hm!... upiłeś się? — szepnął Wołoch.
 — Stefan! — powtórzył Dorowski kilkakrotnie, jak gdyby usiłując wbić sobie w pamięć, kto był u niego, — Stefan!... Od tylu lat cię nie widziałem, a jednak poznałem cię, Stefanie!
 — Przyjdźże do siebie, Dorowski, mówił stary Wołoch, — więc jesteś sam?
 — Zawsze sam! — odpowiedział Stefan, — żona moja dawno umarła!
 — A Józef? gdzież on jest?
 — Stefan? Ha, więc ty nic nie wiesz? Stefana już dawno nie ma!
 — Nie ma? gdzież on jest? Czy umarł? czy także umarł?
 Dorowski wzruszył ramionami.
 — Któż to może wiedzieć? — rzekł obojętnie, — ja o nim nic nie wiem oddawna.
 Zdawało się to przejmować starego Wołocha zdziwieniem i niepokojem.
 — Nie wiesz nic o nim? — zapytał — przecież przyprowadziłem go do