Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/347

349

JAN III SOBIESKI.

---

stafa, — kapłan indyjski ukaże się pod trzema palmami na drodze do Pery.
 — Czy wie kogo tam spotka?
 — Nie wie, najpotężniejszy władco. Mnie tylko spodziewa się zastać.
 — Pragnę pozostać niepoznanym. Czyś przygotował dla mnie niepozorny burnus?
 — Tak jest, władco władców, również i nieprzejrzystą zasłonę na twarz.
 — I sądzisz, że kapłan indyjski jest wszechwładnym?
 — Jest mądrym i wzrokiem sięga w przyszłość.
 Sułtan zamilkł na chwilę.
 — Jeżeli jego mądrość jest tak wielką, jak ją słowisz, — rzekł wreszcie, — to będzie wiedział z kim przyszedłeś!
 — Usta jego o tem zamilczą, najpotężniejszy władco, jeżeli będzie wiedział, że nie chcesz być poznanym, — odpowiedział Kara Mustafa.
 Kaik przybił do brzegu do miejsca, w którem znajdował się drewniany pomost dla wysiadających.
 Słońce właśnie na zachodzie zanurzało się w wodę.
 Zmierzch powoli zapadał na malownicze wybrzeże, na którem tu i owdzie tylko widać jeszcze było ludzi.
 Sułtan i Mustafa wysiedli z kaiku.
 Obaj poszli wybrzeżami i zwrócili się na drogę prowadzącą do przedmieścia Pera.
 Tu sułtan kazał towarzyszowi, aby mu dał biały burnus bez żadnych ozdób i okrył się nim. Następnie nieprzejrzystą zasłoną słonił sobie twrarz.
 Nie można w nim było poznać sułtana.
 W oddali na niewielkiem, tuż przy drodze leżącem wzgórzu, stały trzy blisko siebie rosnące palmy, których koronami kołysał wietrzyk.
 Wieczór już zapadł, gdy sułtan z wielkim wezyrem zbliżył się do wzgórka.
 Wsparty o pień jednej z palm stał tam nieruchomo człowiek, ubrany w jasną suknię i biały złotem przetykany zawój.
 Podobny był do posągu, poruszały się tylko jego ciemne, przenikliwe oczy i śledziły dwóch nadchodzących.
 — Allaraba czeka na nas, najpotężniejszy władco, — rzekł wielki wezyr stłumionym głosem.
 Sułtan spojrzał na indyjskiego kapłana, który nagle poruszył się i z ukłonem postąpił naprzeciw nadchodzącym.
 — Allaraba was wita, — rzekł.
 — Czy wiesz, kapłanie, dlaczego dzisiaj schodzimy się z tobą pod palmami? — rzekł sułtan zaciekawiony.
 — Życzenie twoje, abyś nie był poznanym jest dla mnie rozkazem, panie, — odpowiedział kapłan indyjski, — Allaraba ma moc przenikania w głąb duszy ludzkiej, wie zatem co się do niego sprowadza.
 — Czy Kara Mustafa wyjawi ci to, kapłanie? Allaraba poważnie wstrząsnął głową.
 — Nie, panie, Alaraba nie potrzebuje informacyi od innych! Allaraba wie, co masz na myśli! Przychodzisz mnie zapytać, czy masz przedsięwziąć wojnę z cesarzem wielkiego państwa, czy masz posłać wojska swoje na zachód.
 — I jakże brzmi twa odpowiedź?
 — Jeśli waleczny wezyr, który stoi obok ciebie, zaprowadzi twoje zastępy bojowe do Wiednia, wrogowie