Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/359

361

JAN III SOBIESKI.

---

 — Nazwisko tego człowieka wiem, Belli, — mówił jadący przodem, — nazywa się Dorowski.
 Tatar wyleczony zupełnie z ran odniesionych za Sobieskiego, słuchał uważnie.
 — Więc go musimy znaleźć, panie kapitanie, — odpowiedział, — czy mamy go zabrać z sobą do Warszawy.
 — To się dopiero pokaże. Mam mu zadać kilka pytań.
 — A jeśli nie odpowie, albo odpowie, co mu się spodoba? Mam sposoby nakłonienia go do wszystkiego, — rzekł Wychowski, — ale otóż przybywamy na miejsce.
 — Czy pan kapitan zna chatę Dorowskiego?
 — Znam, Belli, znajdziemy ją zaraz.
 Wkrótce potem kapitan zeskoczył z konia i oddał cugle tatarowi.
 Chata Dorowskiego leżała blisko.
 Kapitan zapukał do drzwi.
 Drzwi otworzyły się, ale nikt nie wychodził.
 Kapitan zaczął głośno wołać gospodarza.
 Nie było odpowiedzi.
 — Do licha, — zaklął Wychowski, — czy nie ma go, czy się chowa?
 — Tam w sąsiedniej chacie skrzypnęły drzwi, panie kapitanie, — zauważył tatar.
 Ukazała się ciemna postać jakiegoś człowieka.
 Iszym Belli zawołał na niego.
 — Gdzie jest Dorowski? — zapytał kapitan donośnie.
 — Dorowski? Nie ma go we wsi, panie, jest z innymi w górze na rzece.
 — Cóż tam robi? — zapytał kapitan.
 — Spławia drzewo do Warszawy.
 — Więc musimy szukać go dalej, Belli. — rzekł Wychowski, — musimy go znaleźć!
 Rozpytywał się wieśniaka dokładnie, w którem miejscu wybrzeża będzie mógł znaleźć Dorowskiego, wsiadł na konia i odjechał z tatarem.
 Nad rankiem przybyli do miejsca, w którem wiązano tratwy. Zabierało się właśnie do tej roboty kilku ludzi, którzy noc przespali nad brzegiem.
 Kapitan podjechał do nich.
 — Gdzie jest Dorowski? — zapytał.
 Przybycie dwóch jeźdźców i ich pytanie zadziwiło wieśniaków. Przypuszczali zapewne, że ich koledze grozi jakieś niebezpieczeństwo i nikt nie chciał się odezwać.
 Beli zauważył przy blasku jutrzenki człowieka, który spał na wybrzeżu w wiklinie i właśnie się podniósł!
 — Tam jest, panie kapitanie, — rzekł wskazując, — zbudziło go wołanie, to musi być on!
 Kapitan zeskoczył z konia i poszedł do wstającego.
 — Ty jesteś Borowski? — zapytał.
 Zawołany patrzył na kapitana z widocznym przestrachem.
 — Nie potrzebujesz się lękać, rzekł Wychowski, — pragnę mieć za pieniądze odpowiedź od cienie na parę pytań.
 Wyraz pieniądze wywarł widoczne wrażenie na biednie ubranym człowieku.
 — Jestem Borowski, — odpowiedział ochrypłym głosem.
 — A więc chodź do mnie i słuchaj, — rozkazał kapitan.
 Dorowski zdjął swój brudny, pognieciony kapelusz. Czarne rozczochrane jego włosy spadały bez ładu na twarz czerwoną. Odgarnął je Teką na stronę i przystąpił do kapitana.