Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/360

362

JAN III SOBIESKI.

---

 — Co pan rozkaże, panie kapitanie? — rzekł.
 — Czy znałeś Wołocha Stefana? — stpytał Wychowski.
 — Stefana? tego co umarł, panie?
 — Czy znałeś go?
 — Przecież pan nie myśli, że ja winienem jego śmierci?
 — Był u ciebie! wyznaj prawdę!
 Dorowskiego przestraszyły te słowa.
 — Nie jestem winien jego śmierci, panie, — zapewniał.
 — Pytam, czy był w twej chacie? Odpowiadaj.
 — Nie panie! Widziałem go tylko!
 — Kłamiesz, chłopie! — zawołał Wychowski, — patrz! dostaniesz tę garść pieniędzy, jeżeli powiesz prawdę.
 — Tak panie, Stefan był u mnie!
 — Czego chciał od ciebie, Dorowski?
 — Przyszedłem do mnie, znał mnie dawniej. Chciałem go przenocować, ale poszedł. Umarł ze starości.
 — O czem mówił z tobą? Mów prawdę, a pieniądze są twoje.
 — Odwiedził mnie, panie, i na tem koniec! Nie widział mnie od wielu lat. Mówił o mojej żonie i o moim synu.
 — Jak się nazywał twój syn?
 — Stefan, panie.
 — A jednak nie ma nikogo w twojej chacie. Gdzież syn?
 — Nie żyje panie.
 — Cóż starego Wołocha twój syn obchodził?
 — Pytał o niego i o moją żonę, to wszystko, — odrzekł Dorowski.
 — Musiał mieć z tobą coś tajemnego, — badał kapitan dalej, — czy wiesz, czem stary Wołoch był przedtem?
 — Nie wiem, panie.
 — Zkądże go znasz?
 — Poznałem go przed laty, gdy przyszedł do naszej wsi.
 — Po co?
 — Tego nie wiem, panie, — odrzekł Dorowski.
 — Kłamiesz znowu, chłopie! zawołał kapitan gniewnie.
 Dorowski drgnął, a jego towarzysze stojący na tratwie mieli widoczną chęć przybrać groźną postawę.
 — Wiesz więcej, tylko nie chcesz powiedzieć.
 — Nie wiem nic więcej, tylko to, co wyznaję, panie!
 — Nie wiesz, że Stefan był służącym i czyim?
 — Na zbawienie moje nie wiem!
 — Czy nie umieścił u ciebie chłopca z tajemnem poleceniem?
 Dorowski zaniepokoił się. Wzrok jego zdradzał bojaźń.
 — Nie, panie, nie wiem nic!
 — Więc nie chcesz pieniędzy, Dorowski?
 — Chcę panie, jestem biedny!
 — A więc mów prawdę! Stefan umieścił u ciebie dziecko, chłopca! Co ci powiedział?
 — To już tak dawno panie, że nic nie pamiętam.
 Wychowski widział, że chłop nie chce nic mówić. Użyć siły nie zdawało mu się właściwem, nie dla tego, że towarzysze Dorowskiego mruczeli i gotowi byli go bronić, ale że czuł, iż pieniędzmi więcej wskóra, niż pogróżkami i biciem.
 — Widzę, że nie chcesz nic powiedzieć, więc nie dostaniesz nic, — rzekł do wieśniaka.
 Dorowski przebył z sobą ciężką walkę, bojaźń jednakże zwyciężyła. Obawiał się kary za swój układ z Wołochem, nie mogąc sobie jednak wytłómaczyć, zacoby go spotkać mogła.