Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/362

 364

JAN III SOBIESKI.

---

 Dorowski wydawał jakieś głosy, które jednak chustka tłumiła.
 Wziął zatem Iszym Beli pijaka na plecy i powlókł go ze sobą, co mu nie przyszło łatwo, bo chłop był ciężki.
 Powoli wieśniak zdawał się przychodzić do przytomności i zaczynał pojmować, że się z nim działo coś szczególnego. Poruszał się, macał rękami koł siebie, wydawał niewyraźne głosy!
 Nie wstrzymywało to Iszyma Beli od wykonania powziętego zamiaru. Trzymał silnie swój ciężar i spieszył pochylony ku miesjcu, w którem zostawił kapitana.
 Wychwski nie mógł się wstrzymać od śmiechu ujrzawszy stękającego pod ciężarem Tatara, który wyglądał jak bezkształtne widmo.
 — Masz go Beli? — zapytał.
 — Czy go pan nie słyszy, panie kapitanie, — stęknął Beli, — daję słowo, ten flis waży tyle co wół! A obrabia mnie rękami i nogami, jakby cepami młócił.
 Wychowski śmiał się serdecznie.
 — Zadusi się, możesz mu teraz usta rozwiązać, — rzekł kapitan.
 Beli złożył Dorowskiego przed końmi na ziemi, ukląkł przy nim i rozwiązał mu usta.
 Dorowski patrzył na niego i na kapitana, chciwie wciągając powietrze.
 — Oto jest panie kapitanie! — rzekł Tatar.
 — Weź go na swego knia, Beli, iśćby nie mógł zapewne, — odpowiedział Wychowski.
 — Już po mnie! wzięli mnie do niewoli! na pomoc! tutaj! krzyczał wieśniak.
 Towarzysze jego byli jednak zanadto oddaleni i w zbyt głębokim śnie pogrążeni, ażeby go słyszeć mogli. Dorowski zresztą przestał krzyczeć, gdy mu Beli zagroził zawiązaniem gęby.
 — Nic złego ci się nie stanie, Dorowski, — rzekł kapitan, — musisz tylko prawdę powiedzieć! W drogę!
 Tatar wsadził Dorowskiego na swego konia.
 — Czy mam cię związać? — zapytał.
 — Nie, nie, pójdę dobrowolnie, — jęknął wieśniak.
 — Weź za cugle, Beli! Gdyby chciał uciekać, pal mu w łeb!
 — Najświętsza Maryo Parnio! — gdzie ci ludzie mnie wloką? — narzekał Dorowski.
 Tatar wziął konia za cugle i poprowadził. Wychowski jechać obok. Cel podróży nie był znany więźniowi, który w drodze coraz bardziej przychodził do siebie. Wytrzeźwiał się powoli pod wpływem strachu. Zaczął drżeć.
 Wychowski nie spuszczał go z oka.
 Po długiej podróży zbliżyli się do miasteczka, w którem znajdował się wielki, starożytny kościół, a za nim plebania.
 Dorowski jęczał. Był pewny, że na życie jego czyhają.
 Kapitan zeskoczył z konia i rzucił Tatarowi cugle.
 Następnie poszedł do plebanii.
 Widocznie oczekiwał go tam dzwonnik, czy klecha, gdy bowiem zapukał do jednego okna, zaraz poruszyło się w domu i stary czarno ubrany człowiek ukazał się we drzwiach.
 — Otwórzcie kościół i zapalcie świece na ołtarzu, — rzekł Wychowski.
 Dzwonnik ukłonił się kapitanowi i poszedł spełnić rozkaz.
 Otworzył wielkie drzwi kościoła i wkrótce zrobiło się widno w jego wnętrzu.