Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/363

365 

JAN III SOBIESKI.

---

 Kapitan przystąpił do Iszyma Beli.
 — Zaprowadź Dorowskiego do kościoła, — rzekł.
 Tatar wykonał polecnie.
 Dorowski sądził, że mu każą odmówić modlitwę i przygotować się na śmierć.
 Iszym Beli przywiązał konia do drzewa stojącego w blizkości, następnie wszedł z kapitanem i Dorowskim do kościoła.
 Bzwonnik stał blizko wielkiego ołtarza nieruchomy i patrzył na to, co się działo.
 Świece paliły się jasno. Pomiędzy nimi stał krucyfiks.
 Wychowski podał rękę flisowi i poprowadził go do ołtarza.
 Dorowski ukląkł i modlił się głośno.
 Kapitan nie przeszkadzał mu.
 Dorowski, — rzekł następnie donośnym głosem, — przysiąż tu w tym kościele na ten krucyfiks, że będziesz mówił prawdę.
 — Wyznam wszystko panie, — odpowiedział klęczący wieśniak drżącym głosem.
 — Czego chciał stary sługa Stefan, gdy przed laty przybył do ciebie? — zapytał kapitan.
 Przyprowadził mi chłopca — rzekł Dorowski.
 — Ile miał lat ten chłopiec.
 — Około dziesięciu, panie.
 — Co miałeś z tym chłopcem zrobić, Dorowski? Co ci rozkazał?
 — Kazał mi chłopca zatrzymać u siebie.
 — Miałeś już przedtem syna imieniem Sefana?
 — Nie panie, nie miałem syna! Stefan o którym mówię, był to chłopiec, którego stary Wołoch do mnie przyprowadził.
 — A zatem syn wojewodziny Wassalskiej, — szepnął kapitan.
 I dalej indagował głośno wieśniaka.
 — Czy ten chłopiec umarł? Powiedziałeś w pierwszem zeznaniu, że twoja żona i syn Sefan pomarli.
 — Nie, panie! Sefan nie umarł, moja żona tylko umarła.
 — A zatem żyje?
 — Tego nie wiem, panie.
 — Ileż lat miałby teraz?
 — Okoł dwudziestu pięciu, panie.
 — Pamiętaj, że jestś w świętem miejscu i mów prawdę! — upomniał wieśniaka kapitan, — więc ten Sefan żyje?
 — Nie wiem tego panie, tak mi Panie Boże dopomóż! — oświadczył Dorowski.
 — Jak możesz nie wiedzieć, skoro był ci oddany pod opiekę.
 — Uciekł odemnie, panie.
 — Czy stary Wołoch nic ci nie mówił o jego pochodzeniu?
 — Nie, panie, nic! Zdaje mi się jednak, że Sefan był synem jakiejś znakomitej damy.
 — Dlaczego lepiej nie czuwałeś nad nim?
 — Sefan był nędzny, chory i wynędzniały, gdy Wołoch przyprowadził go do mnie.
 — Ale wyzdrowiał?
 — Wyzdrowiał, panie.
 — Czy ci nigdy nie mówił, gdzie był przedtem.
 — Nie, panie, nic nie wiedział! Był długo chory! Nic nie można się by-