Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/500

502

JAN III SOBIESKI.

---

na, gdyż odwrócili się i odmawiali modlitwy z Koranu.
 Czarny kat wstrząsający swoją połyskującą w blasku zachodzącego słońca szablą, wyglądał strasznie.
 Orszak wkrótce przybył na miejsce.
 Czarni żołnierze otoczyli szerokim kołem pień, przy którym kat stanął.
 Czerwony Sarafan również zbliżył się do pnia i przypatrywał mu się.
 Oficer kierujący egzekucyą rzekł do Murzyna:
 — Słyszałeś wyrok! czyń swoją powinność... oddaję ci skazanego!
 W tej chwili w jednej stronie placu powstał hałas.
 Czarni żołnierze usunęli się na stronę.
 Allaraba ukazał się pomiędzy nimi z rękami podniesionemi do góry właśnie w chwili gdy słońce dotykało poziomu.
 Ukazanie się indyjskiego kapłana w tej chwili sprawiło wielkie wrażenie.
 Miał on na sobie biały kaftan i złotem przetykany turban. Na rękach jego widać było grube złote bransolety. Czarnobroda twarz jego była poważna i groźna, a z oczu tryskał gniew i oburzenie.
 — Wstrzymajcie się, rozkazuję w imieniu wielkiego wezyra! — zawołał donośnym głosem.
 Jagiellona drgnęła i z żywą niechęcią spojrzała na kapłana.
 Czerwony Sarafan patrzył ze zdziwieniem na Allarabę.
 Czarny kat także pytająco nań spoglądał.
 Wstrzymajcie się! — powtórzył Allaraba, — dziś wieczór krew przelaną być nie może!
 Oficer kierujący egzekucyą stał zdumiony.
 Co znaczyła ta zwłoka?
 — Przynoszę ci rozkaz wielkiego wezyra, ażebyś dziś wieczór zaniechał egzekucyi, — zawołał Allaraba do oficera.
 Jagiellona blada i rozgniewana postąpiła kilka kroków.
 — Co to znaczy kapłanie? — zapytała.
 Allaraba przystąpił do czerwonego Sarafana, położył rękę na jego ramieniu i rzekł donośnie.
 — Nie tykaj go Murzynie! Precz z tą szablą! Dzisiaj wieczorem krew płynąć nie powinna.
 To powiedziawszy kapłan rozciął więzy czerwonego Sarafana.
 — Co czynisz? — zapytała Jagiellona, nie mogąc dłużej panować nad swym gniewem, — przekraczasz swą władzę, kapłanie!
 — Działam w imieniu naszego pana, wielkiego wezyra! — odpowiedział Allaraba.
 — Możesz wstrzymać wykonanie wyroku, kapłanie, ale nie możesz dawać wolności! — rzekła Jagiellona. — Jeniec ten jest moją własnością! Nie zrzekam się moich praw!
 Czerwony Sarafan, który słyszał te słowa, pochylił się, jak gdyby się szykował do skoku i napaści. Wzrok jego pełen nienawiści wlepiony był w Jagiel lonę, która stała dumna, wyprostowana z marmurową zimną twarzą. Patrzyła ona groźnie na indyjskiego kapłana, jak gdyby chciała w tej chwili wyzwać go do walki, za to, że myślał odebrać jej jeńca.
 — Nie wyrzekasz się swoich praw, pani, — rzekł Allaraba, — dobrze więzień jest twoim, ale krew jego dzisiaj przelaną być nie może.
 Zaledwie przebrzmiały te słowa, czerwony Sarafan zręcznym skokiem