Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/508

510

JAN III SOBIESKI.

---

 — Puść ich! — zawołał oficer, — to Armeńczycy.
 Czerwony Sarafan w milczeniu poszedł dalej z Assadem.
 Po niejakim czasie przybyli na linię zewnętrznych placówek. Zamiar przejścia tej linii niepostrzeżenie nie powiódł im się. Żołnierze zatrzymali ich.
 — Czy nie widzicie, kto jesteśmy? czy nas nie znacie? — zapytał Assad.
 — To Armeńczycy handlujący bronią, — rzekli żołnierze, — czy chcecie wyjść z obozu?
 — Sprzedaliśmy nasze zapasy, tak — odpowiedział Assad.
 — A gdzież wasze konie i niewolnicy?
 — Idą za nami.
 Placówka nie zatrzymała ich.
 Poszli dalej, opuścili obóz i dostali się na wolne pole.
 — Idź teraz, gdzie chcesz, jesteś wolny! — rzekł Assad do czerwonego Sarafana, odbierając mu płaszcz i czapkę, — ale spiesz się, bo z rana szukać i ścigać cię będą! Assad odwrócił się, nie czekając na podziękowanie ocalonego, ażeby inną stroną powrócić do obozu.
 Po za nim dał się słyszeć śmiech.
 Czerwony Sarafan znikł po chwili W ciemności.
 Gdy Assad bez przeszkody powrócił do obozu, zaczynało już dnieć.
 Oddał Solimanowi płaszcz i czapkę.
 — Wszystko poszło szczęśliwie? — zapytał Soliman po cichu.
 — Już go nie ma! — odpowiedział Assad, — teraz wszystko zależy od jutrzejszej nocy.
 — Co to jest? czy słyszałeś?
 Z daleka dochodził odgłos stłumiony wrzawy.
 — To od strony namiotu polskiej księżnej — rzekł Assad, — ucieczkę spostrzeżono.
 Przed namiotem, w którym się znajdował czerwony Sarafan, powstało zbiegowisko.
 — Uciekł! uciekł! — wołano, — ściana namiotu przecięta! Powrozy, którymi był skrępowany, porozcinane!
 Jagiellona obudziła się i przyszła do narzekających i szukających sług swoich.
 Gdy się dowiedziała o ucieczce czerwonego Sarafana, wybuchnęła strasznym gniewem. Groziła służącym śmiercią, jeżeli go nie znajdą i o świcie przekonała się sama, że przedział, w którym go trzymano, był próżny i ściany namiotu porozcinane.
 Służący w śmiertelnej trwodze szukali wszędzie.
 Pytano wart, lecz nikt nie widział czerwonego Sarafana.
 Niepojętem było, gdzie mógł się podziać! Czy był w obozie? czy się ukrył? czy też zdołał uciec z obozu?
 Jagiellona nie posiadała się z gniewu i przysięgła, że jeniec musi być schwytany. Od dyżurnego baszy wyjednała rozkaz wysłania dziesięciu jeźdźców z poleceniem schwytania zbiega i dostawienia go żywym lub umarłym do obozu.
 Wysłano pogoń. Szukano po obozie, ale nic nie znaleziono.
 Cała nadzieja Jagiellony polegała na tem, że wysłani jeźdźcy powrócą i przyprowadzą zbiega.
 Trudno było przypuścić, żeby im uszedł, chociaż mu się w niepojęty sposób udało opuścić obóz.