Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/522

524

JAN III SOBIESKI.

---

 Znał on okolicę dokładnie i śpieszył wiedząc, że z rana ścigać go będą.
 Gdy zaczynało świtać, przybył do jednej zburzonej przez Tatarów wioski, a że był bardzo zmęczony, udał się do zwalisk jakiejś chaty, wlazł do piwnicy i położył się na słomie, która tam była.
 Wkrótce usłyszał tentent na drodze prowadzącej przez wieś. Przejeżdżali szukający go jeźdźcy. On ich słyszał i śmiał się.
 Tentent ucichł. Czerwony Sarafan usnął i obudził się dopiero wieczorem.
 Wylazł z piwnicy, rozpatrzył się ostrożnie dokoła i puścił się w stronę polskiego obozu.
 Śpieszył z wiatrem w zawody, ażeby królowi Sobieskiemu zanieść słowa Sassy.
 W ciągu nocy, gdy szedł przez las, nagle otoczyli go jeźdźcy.
 — To czerwony Sarafan! — zawołali, — czerwony Sarafan żyje! Uciekł Turkom!
 Był to rekonesans polski.
 — Zaprowadźmy go do obozu! — mówili żołnierze, — był w Wiedniu, może wiele powiedzieć!
 Czerwony Sarafan wsiadł z jednym żołnierzem na konia, ażeby prędzej do obozu dojechać.
 Patrol przybył na miejsce o jasnym dniu.
 Gdy żołnierze ujrzeli czerwonego Sarafana, powstała wielka radość. On także odzyskał wesołość, znalazłszy się pośród nich.
 Tymczasem warta oznajmiła kapitanowi Wychowskiemu, który znajdował się w domu króla, że czerwony Sarafan przybył do obozu.
 Wychowski udał się z tą pożądaną wiadomością.
 — Czerwony Sarafan? Sefan, syn Jagiellony Wassalskiej? — zawołał Sobieski, — przyprowadź go tutaj! Miałem go za umarłego, nie sądziłem, że go jeszcze zobaczę! Radosna to dla mnie nowina!
 Wychowski wyszedł i wkrótce wrócił z czerwonem Sarafanem.
 Król podał przybyłemu rękę.
 — Witaj mi, Sefanie, rzekł, — Bóg cię ocalił z rąk nieprzyjaciół! Żyjesz i trafiłeś do mnie!
 Czerwony Sarafan ukląkł.
 — Uciekłem, panie, — rzekł, byłem w ręku twych wrogów, Turków!
 — Byłeś przedtem w Wiedniu, Sefanie?...
 Czerwonemu Sarafanowi sprawiało to widoczną przyjemność, że król nazywał go właściwem imieniem.
 — W Wiedniu, tak, panie, — odrzekł, — wielka nędza panuje w Wiedniu!! Księżna Sassa wysłała mnie i Iszyma Beli do ciebie z prośbą o pomoc!
 — Księżna Sassa Aminow?
 — Odzyskała wzrok, panie!
 — To dobra wiadomość! — zawołał król — więc Sassa jest jeszcze w Wiedniu i odzyskała wzrok! Mów dalej, Sefanie! Każde twoje słowo sprawia mi radość!
 — Księżna Sassa pielęgnuje chorycch i rozdaje chleb biednym!
 — Poznaję po tem moją dawną Sassę! — rzekł król.
 — Wysłała Iszyma Beli i mnie, aby ci donieść, że jeżeli prędko nie przyjdziesz, miasto będzie zgubione.
 — Nie chcę dłużej czekać i zwłóczyć!
 — Iszym Beli zginął, panie!
 Doniesiono mi już o tem, Sefanie.
 — I ja miałem być stracony. Księżna Jagiellona nastawała na to.
 — Jagiellona? — zapytał Sobieski, którego twarz zachmurzyła się, — pow-