Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/526

528

JAN III SOBIESKI.

---

 Allaraba wstrząsnął poważnie głową.
 — Jest nieprzytomny na kilka godzin, — odpowiedział.
 — I sądzisz, że się nie obudzi przy przenoszeniu? — spytał Soliman.
 — Nie! możecie z nim robić co chcecie, jest jak nieżywy!
 — Jak długo trwa ten stan, kapłanie? Assad przystąpił do sofy. Soliman poszedł za nim. Obaj przyjrzeli się odurzonemu.
 — Śpieszcie się, — nalegał Allaraba stłumionym głosem.
 Armeńczycy przynieśli nosze i postawili je przy sofie.
 — Daj nam stary jaki kaftan, aby go okryć! — rzekł Assad, — niebezpiecznie przenosić go w tej odzieży.
 — Macie; — odpowiedział Allaraba, podając żądany ubiór.
 Assad ubrał wielkiego wezyra, a potem z Solimanem złożył go na noszach.
 — Gdzież wasi niewolnicy? — spytał ich Allaraba.
 — Nie przyprowadziliśmy ich, ażeby o niczem nie wiedzieli, nosze wyniesiemy sami! — odpowiedział Assad pocichu.
 — Cicho! Co to jest? Czy nie słyszysz? — zapytał nagle Soliman swego towarzysza.
 — To wiatr nocny, — odrzekł Allaraba.
 — Zgaś światło, kapłanie! — zawołał Assad.
 Allaraba uczynił to.
 Dwaj Armeńczycy wynieśli nosze aż do wyjścia z namiotu.
 Kapłan przystąpił do ciężkiej zasłony i usunął ją.
 W chwili, gdy dwaj ludzie z noszami wyszli z namiotu i Allaraba wyszedł za nimi, ukazała się tuż przy namiocie ciemna postać.
 Postąpiła krok naprzód i blask księżyca oświecił ją.
 Była to kobieta w długiem okryciu.
 — Stójcie! — zawołała z rozkazującym gestem.
 — Wojewodzina! syknął kapłan cofając się.
 On ją poznał, gdy Armeńczykom zastępowała drogę.
 — Precz! — krzyknął Allaraba stanowczo i postawiwszy nosze sięgnął do pasa.
 — Warta! tutaj! — zawołała na cały głos Jagiellona.
 — Zdrada! — szepnął kapłan powracając do swego namiotu.
 Z kilku stron nadbiegli żołnierze, których Jagiellona miała w pogotowiu.
 — Co to znaczy? — zapytała przystępując do noszów, — co tu macie? Assad miał ochotę pchnąć sztyletem kobietę, która w ostatniej chwili przeszkadzała wykonaniu jego planu, ale już otoczyli go żołnierze.
 — Światła! — rozkazała Jagiellona, — zobaczyć co tu niosą!
 — Jesteśmy zdradzeni, — szepnął Soliman do towarzysza, — jesteśmy zgubieni! zginęliśmy!
 — Jest w tem coś podejrzanego! — rzekła Jagiellona do oficera dowodzącego patrolem, — jest północ! Ciekawa jestem, co ci Armeńczycy wynoszą po nocy z namiotu kapłana! Księżyc świeci wprawdzie jasno, ale w noszach nic widzieć nie można. Dajcie światła!
 Uczyniono zadość jej rozkazowi.
 Jagiellona oświetliła lektykę i cofnęła się.
 — Przeczuwałam to! — szepnęła.
 Jagiellona skinęła na oficera i kazała mu zajrzeć do noszów.