Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/587

589

JAN III SOBIESKI.

---

 — Nie obawiaj się o mnie, młody przyjacielu, zostanę tutaj i będę broniła się sama, — odpowiedziała Jagiellona.
 — Bądź moją! Oddaj mi się! — mówił namiętnie dalej Opaliński, — gdy uciekniemy razem będziemy mogli w innym kraju rozpocząć życie pełne rozkoszy.
 — Jesteś zbyt gwałtownym, hrabio Opaliński.
 — Co to jest? Czy słyszysz? — rzekł nagle młody oficer, — lud z głośnemi okrzykami przebiega ulice... słychać strzały armatnie... Na zbawienie... już zapóźno! Król z orszakiem i pułkiem gwardyi zbliża się do miasta! — zawołał Opaliński, — przyspieszył przyjazd! Miał przybyć dopiero w przyszłym tygodniu!
 — Idź pozdrowić i powitać zwycięzcę, hrabio Opaliński! Młody oficer z rozpaczą zasłonił rękami twarz.
 — Teraz wszystko zgubione! — jęknął.
 — Niepotrzebnie się trwożysz, mój przyjacielu, jeszcze nie wszystko stracone, — odrzekła.
 — Jesteś uwięzioną i nie mogę cię ocalić. Teraz już ucieczka jest niemożebna!
 — Słyszysz muzykę, hrabio? słyszysz radosne okrzyki tłumu? — zapytała Jagiellona szyderczo, — już dziś rano mówiono mi, że królowa wyjechała z Warszawy, udając się naprzeciw Jana Sobieskiego. Odbywa on teraz wjazd tryumfalny do miasta! Spiesz hrabio Opaliński, ażeby cię nie ominęła ta uroczystość! Weź udział w okrzykach tłumu. Przygotuj wieńce laurowe!... Wahasz się?
 — Boleję księżno... boleję nad tobą i nad sobą... piękny mój plan zniszczony!
 — Nie mów tego, mój przyjacielu.
 — Tylko ucieczka może cię ocalić!
 — Z tem można czekać!
 — Czekanie to śmierć twoja, wojewodzino!
 — Słyszysz tę wrzawę, hrabio? — zapytała Jagiellona i zbliżyła się do okna pokoju, ażeby wyjść na plac, do którego okrzyki i gwary już się zbliżały.
 Opaliński stał nieruchomy i osłupiały.
 — Ha! Co to jest? — szepnęła Jagiellona, cofając się od okna.
 Młody hrabia przystąpił do niego, aby zobaczyć co się działo na dole i co przestraszyło wojewodzinę.
 Czerwony Sarafan, widmo wojny, wjechał na pięknym koniu na plac, a tłum go witał okrzykami.
 Był ubrany czerwono jak dawniej, a na nogach miał złotem tkane czerwone trzewiki, jak się zdaje, zdobyte na wojnie.
 Widok czerwonego Sarafana, za którym jechało kilku oficerów konno, przestraszył i rozgniewał Jagiellonę, która sądziła, że Sefan oddawna puścił się gdzieś w świat.
 Jan Sobieski sprowadził go, aby jak zapowiedział, użyć go na świadka i oskarżyciela przeciw niej.
 Gniew i nienawiść błysnęły w jej oczach, zaczynała pojmować grożące jej niebezpieczeństwo.
 — Dlaczegóż teraz nie moglibyśmy uciec, hrabio Opaliński? — rzekła, — podczas wjazdu króla nikt nie będzie na nas zwracał uwagi.
 — Chcesz uciekać, wojewodzino? Jeżeli tak, to wszystko jest możebne, — odpowiedział Opaliński z zapałem, — dla ciebie gotów jestem na wszystko!