Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/613

615

JAN III SOBIESKI.

---

 Nagle na korytarzu dały się słyszeć czyjeś kroki, i zaraz potem otworzyły się drzwi.
 Na progu ukazał się wysoki, silnie zbudowany mężczyzna w mundurze puł ków litewskich.
 Kanclerz zerwał się z krzesła, zobaczywszy swego dawnego przyjaciela i towarzysza broni swojego zmarłego brata.
 — Żarnecki! — zawołał Pac, wyciągając doń ręce.
 — Tak, to ja, panie kanclerzu, — odpowiedział wchodzący.
 — Przychodzisz do więźnia, wpuszczono cię do mnie. Przedewszystkiem jednakże witaj mi, mój przyjacielu! Zastajesz mnie w ręku mych wrogów!
 — Z którymi zbyt zuchwale i zbyt ryzykownymi środkami walczyłeś, panie kanclerzu. Wiem wszystko. Przybyłem tutaj, ponieważ burgrabia jest mi oddany i otworzył mi drzwi na dole. I oto zastaję cię w tym dusznym pokoju czerwonej wieży.
 — Jestem więźniem, Żarnecki.
 — Nie gniewaj się o prawdę, panie kanclerzu, ale winą tego jest twoje postępowanie.
 Wiesz, że byłem wiernym zawsze przyjacielem twojego brata i twoim, więc pozwól mi otwarcie mówić, co myślę! Źle postąpiłeś, panie kanclerzu, użyłeś środków, które sumienie potępia.
 Pac milczał, patrząc ponuro przed siebie.
 — Dałeś się skusić do przejścia na stronę Turków, było to dziełem Jagiellony Wassalskiej, która już życiem przypłaciła swe winy.
 — Wojewodzina nie żyje? Stracono ją? — zapytał Pac przerażony.
 — Dziś rano.
 — To niesłychane!
 — Dość jednak jednej ofiary, — mówił Żarnecki, — słusznej zapewne, ponieważ wojewodzina była i twoim złym duchem, panie kanclerzu.
 — Ja będę drugą ofiarą!
 — Obawiam się, żeby do tego nie przyszło, i dlatego zamierzam temu zapobiedz!
 — Mój przyjacielu, lękam się, czy nie zapóźno powziąłeś ten zamiar, — rzekł Pac.
 — Nie zapóźno, ponieważ żyjesz je szcze!
 — Skażą mnie na śmierć niezawodnie!
 — Do tego nie przyjdzie, panie kanclerzu. Mam wielu przyjaciół, wielu stronników! Nie chcą oni drugiej ofiary, dość będzie, gdy pójdziesz na wygnanie, a kiedyś przecież będziesz mógł wrócić do kraju.
 — W jakiż sposób chcesz tego dokonać, Żarnecki?
 — Musisz uciec, kanclerzu! — Łatwo to powiedzieć, ale trudniej wykonać.
 — Moi przyjaciele i ja dopomożemy ci.
 — Wieża jest dobrze strzeżoną!
 — Jutrzejsi wartownicy nie stawią przeszkody! Te drzwi od twego pokoju zostaną otwarte. Gdy o północy usłyszysz na dole wystrzał, będzie to znakiem, żebyś zeszedł na dół. Ja się postaram, żeby drzwi i tam były otwarte.
 — Dobrze, Żarnecki, liczę na ciebie.
 — Wszystko zresztą mnie pozostaw. Wiesz, że mam wioskę w okolicach Warszawy, tam cię zawiozę w nocy.
 — Bramy miejskie są zamknięte! — Furtka zamkowa będzie otwarta, ja się o to postaram.
 — Więc zgoda, zejdę, gdy strzał usłyszę.