Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/630

632

JAN III SOBIESKI.

---

 — Tak, panie kapitanie, tam się spuścił.
 — Czyście obsadzili tę kaplicę.
 — Spuściliśmy się do podziemia wszyscy trzej po kolei, — mówił żołnierz dalej, — wołałem na moich kolegów, ale to straszne miejsce. Świece tam gasną, człowiek głowę traci, trumny dokoła...
 — Cóż to? stchórzyliście? — rzekł Wychowski surowo.
 — Nie stchórzyłem, panie kapitanie, ale tam było ciemno, jak w grobie, i gdym uczuł, że tracę przytomność, wróciłem szybko, ostatkiem sił.
 Tu żołnierz opowiedział wszystko, co dalej zaszło.
 — I myślisz, że kanclerz jest jeszcze w podziemiu?
 — Kanclerz i dwaj moi koledzy, panie kapitanie.
 — Nikt ci nie odpowiadał?
 — Nikt, panie kapitanie, cisza grobowa była! Na moje zbawienie, oni tam wszyscy poginęli!
 — Jakto?... więc sądzisz, że nie żyją?... I kanclerz?...
 — Nie wiem z pewnością, panie kapitanie, ale tak mi się zdaje, gdyż i ja byłbym zginął, gdybym jeszcze kwadrans musiał przepędzić w tem podziemiu!
 — Jest to rzeczywiście ważna wiadomość, — przyznał Wychowski.
 — Być może jednak, że kanclerz jeszcze żyje, — dodał żołnierz.
 — Skąd to wnosisz?
 — Może pod ziemią jest komunikacya między kaplicą a opuszczonym domem.
 — Dlaczegoś się o tem nie przekonał? — zapytał Wychowski.
 — Nie można było, panie kapitanie, byłem sam i trzeba było tu złożyć raport. Kaplicę i dom opuszczony trzeba otoczyć, na to trzeba więcej żołnierzy, niktby sam nic nie poradził. Uciec kanclerz nie mógł. Prędzej zginąć. Dom jest zamknięty i niezamieszkały. Jeżeli rzeczywiście tam się dostał, to jest tam jeszcze.
 — Zaczekaj tutaj, — odrzekł Wychowski i udał się do gabinetu króla, aby mu zakomunikować tę wiadomość.
 Sobieski dał natychmiast rozkaz Wychowskiemu, aby z silnym oddziałem jezdnych udał się na miejsce.
 Wychowski powrócił do żołnierza i oficera służbowego i rozkazał temu ostatniemu przygotować do wyjazdu trzydziestu jeźdźców.
 — Będziesz naszym przewodnikie, — rzekł do żołnierza, gdy oficer odszedł, — wyruszymy w drogę natychmiast. Jeszcze tej nocy będziemy na miejscu. Chodź za mną!
 Wychowski z żołnierzem wyszedł na podwórze zamku.
 Trzydziestu jeźdźców gwardyi królewskiej dosiadało już koni.
 Wychowski kazał także przyprowadzić swojego konia, dosiadł go i polecił jeźdźcowi, który przybył z doniesieniem. ażeby pozostał przy nim.
 O ciemnej nocy oddział wyruszył w drogę.
 Gdy przebyli bramę miasta, Wychowski szybko pojechał naprzód.
 Jeźdźcy wszyscy puścili się za nim.
 W kilka godzin potem przybyli do pogrążonej w ciemności kaplicy. Żołnierz, jadący koło kapitana gestem wskazał mu kaplicę.
 — Jesteśmy na miejscu, panie kapitanie, — rzekł.
 Wychowski zatrzymał konia. Jeźdźcy poszli za jego przykładem. Wszyscy zeskoczyli z koni i przywiązali je do poblizkich drzew.
 — Oto jest kaplica, a tam szukać bo światło gaśnie.