Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/632

634

JAN III SOBIESKI.

---

go dziedzica tej wioski, wojewody Burtyńskiego, otrzymała chleb łaskawy.
 — I mieszkasz tu ciągle, stara? — zapytał Żarnecki.
 — Mam chatę we wsi, wielmożny panie, — odpowiedziała staruszka, — ale ponieważ w tym domu spędziłam połowę życia, ciągnie mnie coś zawsze do niego, i często dnie i noce tutaj przepędzam.
 — Więc to ty przyszłaś do kanclerza do podziemia i wyprowadziłaś go stamtąd? — zapytał Żarnecki.
 — Tak, wielmożny panie, to ja! Wiem ja, że tam śmierć mieszka, i że tutaj nad korytarzem nikt spać nie powinien, bo się już nigdy nie obudzi.
 — Więc dlatego przyszłaś i obudziłaś nas?
 — Nie chciałam, żeby panowie nędznie zginęli, jak ci dwaj żołnierze w podziemiu, — mówiła staruszka, — oni nie żyją!
 — My także bylibyśmy zgubieni, gdybyśmy pozostali w tym pokoju, nieprawdaż? — zapytał kanclerz.
 — Niktby nie ocalił wielmożnych panów, — rzekła stara Barbara. — dlatego gdym spostrzegła, że panowie tu przyszli, przyszłam i ja. Jeden z żołnierzy ocalił się i odjechał, zapewne przyprowadzi wojsko. Najlepiej byłoby, żeby wojsko nie zastało nikogo. Ja wracam na wieś. Byłabym chętnie ocaliła i dwóch biednych żołnierzy, ale przybyłam zapóźno.
 Pac sięgnął do kieszeni i oddał staruszce swą sakiewkę.
 Stara widocznie znajdowała dar ten zbyt hojnym, gdyż patrzyła nań w osłupieniu.
 — Weźcie to za przysługę, jaką mi oddaliście, staruszko, — dodał Pac.
 Żarnecki przystąpił do niego, podczas gdy kobieta, wylewając łzy radości, całowała kraj szaty kanclerza.
 — Musisz się stąd oddalić, panie kanclerzu, — rzekł Żarnecki, — staruszka ma słuszność. Żołnierz ten sprowadzi tu wojsko, a to otoczy kaplicę i ten budynek.
 — I ja uznaję, że tak zrobić potrzeba, panie Żarnecki.
 — Im prędzej uciekniesz, tem pewniejsze udanie się ucieczki.
 — A ty, panie Żarnecki?
 — Ja także tu nie zostanę, panie kanclerzu! Udam się na wieś, wezmę konia i pojadę do innych moich dóbr.
 — Jeżeli tak, to przyjmuję konia. I mnie pilno uciekać. Dotychczas ucieczka moja powiodła się szczęśliwie, może mi się uda i dalej. Wiedz tylko o tem, panie Żarnecki, że gdyby mnie miano doścignąć i wziąć, to wolę sam sobie śmierć zadać, niż stawać przed sądem!
 — Bądź zdrów, panie kanclerzu! — rzekł Żarnecki, świecąc latarką, i wychodząc z Pacem i starą Barbarą z niezamieszkałego domu.
 — Dziękuję ci za podaną pomoc, panie Żarnecki, — rzekł jeszcze Pac.
 Żarnecki wyszedł i słuchał. Dokoła panowała cisza.
 — Jeszcze jest czas do ucieczki, — rzekł, — oto mój koń.
 Poszli do konia.
 Pac uścisnął rękę Żarneckiego na pożegnanie, i wsiadł na konia.
 Stara Barbara otworzyła bramę od podwórza.
 — Bądź zdrów, panie kanclerzu! — zawołał jeszcze Żarnecki.
 Pac wyjechał wśród ciemnej nocy.
 Po jego odjeździe Żarnecki ze starą Barbarą opuścił dom, a stara zamknęła drzwi. Następnie oboje udali się do wsi, gdzie Żarnecki w nocy jeszcze dostał koni i bryczki i puścił się w drogę do innej swojej posiadłości.