ścia w chacie). »Ova bi moma kuću rozdijelila« (owa dziewczyna rozdzieliłaby wspólność domu).
| Lasno bi se brate iżenili, Al kad ludje seje zastawimo, Tudje će nas seje zawaditi, Baska će nam dvore pograditi. |
[Łatwo moglibyśmy się my, bracia, ożenić; ale gdy obce wprowadzimy dziewczęta w dom, wtedy one poróżnią nas ze sobą; pobudują nam domy oddzielne (t. j. doprowadzą do działów)].
»Żmija i żena otvar je jedna« (żmija i kobieta to jedno) etc. etc. Polskich przysłów nie przytaczam, ponieważ zbyt są znane...
W szczegółowy rozbiór poematu nie wchodzę: czytelnik znający życie ludu choć pobieżnie, sam sobie unaoczni całą sumę pozornie małych, psychologicznie zresztą uzasadnionych powodów i namiętności, wchodzących tutaj w grę.
39. Wojtek Skiba. Dzieła I, s. 289 — 356. (Ateneum. Warszawa. 1889 r. Zeszyt za lipiec, s. 82 — 94: Z »Wojtka Skiby«. Z pieśni pierwszej. Pierwsze lata Wojtka. Zeszyt za październik, s. 84 — 98: Z »Wojtka Skiby«. Z pieśni drugiej. W szkole. — 1892 r. Zeszyt za listopad, s. 310 — 319: Wojtek Skiba. Z pieśni III-ej. — Jednodniówka 1889 [festynu »Sokół« Na Wysokim Zamku]. Lwów, 1889, s. 3: Z powieści współczesnej »Wojtek Skiba«. Z pieśni drugiej)[1].
- ↑ Wedle informacyi autora z »Wojtka Skiby« był ogłoszony także ustęp p. t. Pogrzeb chłopski. Mimo poszukiwań nie udało mi się odnaleźć wymienionego fragmentu tego poematu, którego dalsze części (IV i V), dotąd niewykończone, zostają w rękopisie.
